75. || Rainbows ||

"NO WAY!" riep hij meteen met grote geschokte ogen. Ik keek hem niet-begrijpend aan. "Waarom niet? Veel geld, wonen in L.A. mooi huis, veel vrienden..." somde ik op. Justin keek me aan met een blik die zei; jij moet nog veel leren...
"Geld maakt niet gelukkig, in m'n uppie in een mooi huis is saai, en aan fake vrienden heb je niks." Ja, als je het zo verwoord... Dan klonk het inderdaad niet zo leuk. "Je kunt al je geld uitgeven aan een goed doel. Ik woon bij je en dan maar geen vrienden." maakte ik ervan. Nu klonk het wel weer een stuk leuker. Wat was ik toch goed in van een olifant een mug maken. "Hmmm, klinkt al een stuk aantrekkelijker. Maar ik wil niet acteren, ik wil zingen." zei hij op een toon die butlers altijd gebruiken. Hoe heet dat ook alweer? Ohja, bekakt.
"Dat betekend ook; veel geld, mooi huis en fake vrienden." zei ik schouderophalend en begon langzaam weer te lopen. Justin liep met me mee terwijl hij nadacht over mijn woorden. "Das waar." gaf hij me gelijk. Maar ik wist dat hier nog iets achteraan zou komen. Er was ongetwijfeld een 'maar'. "Maar..-" begon Justin. Ik zei het toch. "Dan kun jij met me zingen. En acteurs zijn minder sympathieke mensen dan zangers zijn." probeerde hij slim te zijn. "Niet waar, niet alle zangers zijn sympathiek en niet alle acteurs zijn niet sympathiek. Je bent aan het generaliseren." grinnikte ik. Hij keek me schaapachtig aan. "We zullen zien..." zei hij op een onheilspellende toon. Ik rolde met mijn ogen, maar jammer genoeg had hij het niet gezien. Justin had wel gelijk; over dat er een zangcarrière voor hem was weggelegd. Hij kon goed zingen, en dat eerste liedje van hem, klonk nog lang zo slecht niet!