13

'Em.. Waarom verbergen ze reuzen hier in het bos?' 'geen idee maar ik heb er wel eens over gelezen, reuzen zijn dom en niet altijd gevaarlijk maar daag ze niet uit' Gauw sprinten we verder het bos in, de reus kijkt gewoon dom voor zich uit, nee niet bepaald gevaarlijk. Als we gejank horen rennen we verder. 'Volgenmij was het Paul!' denkt Leah, mijn hart begint razendsnel te kloppen en zet me poten dieper in de grond. Als ik hem ruik zie ik hem liggen in zijn mensenvorm bij een boom zijn ogen zijn gesloten, een raar wezen hangt erboven met een zwarte mantel over zich heen. Ik grom er naar, als het wezen onze kant op kijkt vlucht hij gauw weer weg. Ik stap voorzichtig richting Paul toe en hoor zijn hartslag heel rustig op en neer gaan, leah legt de kleren achter een bosje neer en ik ren er gauw naartoe. 'concentreer je op je normale lichaam' klinkt Embry door me hoofd. Ik sluit me ogen en doe wat hij zegt, als ik mijn ogen weer open doe zie ik weer twee normale benen en armen. Gauw trek ik de kleren aan en ren richting Paul waar Embry en jacob staan, ik hoor Leah achter me aankomen. Ik zak door me knieen 'Paul?' fluister ik zacht, hij kreunt pijnlijk. 'Hij is zwak, we moeten hem naar de ziekenzaal brengen' zegt Jacob, ik knik. Embry en Jacob tillen hem samen op en we lopen op een snel tempo richting het kasteel. Ik voel een hand op me schouder en kijk naar Leah 'Het komt wel goed met hem, onze wolvengenen zijn sterk' ik knik slapjes. Als we het kasteel inlopen is het er rustig, enkele kinderen die in de hal staan kijken nieuwschierig op maar we lopen door. In de ziekenzaal komt madame Pleister gelijk naar ons toegerent. 'leg hem daar maar neer' ze wijst naar een leeg wit ziekenhuisbed. Afwezig staar ik naar Paul terwijl embry en jacob een ander verhaal van wat er gebeurd is aan madame Pleister. 'Jullie kunnen hier niet blijven, ga naar jullie leerlingenkamer' na een paar pogingen om te kunnen blijven lopen we weer terug. 'Wij moeten hier al af ik zie jullie denk ik morgen wel weer?' Leah en ik knikken. Zuchten lopen we de volgende trappen weer af. 'Mevrouw Call, komt u even mee' klinkt de stem van professor Sneep, ik draai me om en knik. 'Ik zie je zo wel weer' zegt Leah en ze loopt door. Ik loop naar Sneep toe 'Professor Perkamentus wilt u in zijn kantoor zien, volg me' ik knik gehoorzaam en loop hem achterna, ik slik als we bij een vogel uitkomen. 'Pompoentaartjes' zegt Sneep, de vogel begint te draaien en gauw stap ik op een van de traptredes. Gefascineerd kijk ik rond, boven slik ik even en klop op de deur waarachter een 'Binnen' klinkt.