74. || Rainbows ||

Nadat dokter Noodles Justin's lip had gehecht en schoongemaakt konden we gewoon weer naar huis. Dat ging nog best simpel. Daar was ik wel blij om. "Wwat gwaan we nu doen?" vroeg Justin me terwijl we hand in hand het ziekenhuis uitliepen. Justin prutste nog wat aan zijn lip, met als gevolg dat ik hem een tik op zijn hand gaf. "We gaan shoppen. Want je kleren stinken." zei ik en trok een vies gezicht toen ik naar Justin's kleren keek en de geur mijn neus binnen kwam. "Dwat is mwijn lichaamsgeur. Dwas mannelwijk." zei hij en stak zijn kin naar boven en sloot zijn ogen. "Nee Justin, das goor." wees ik hem erop. Hij keek me kwaad aan en wurmde zijn hand uit de mijne. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en zette een paar stappen bij mij vandaan terwijl hij verder liep. Waar kwam dat nou ineens vandaan? "Justin..." zuchtte ik. Maar hij reageerde niet. "Dit is belachelijk! Wat heb ik nou weer verkeerd gedaan?! Je word altijd boos op me!" riep ik kwaad. Justin keek me kwaad aan. Wat had ik fout gedaan? De tranen sprongen me in de ogen. Justin's houding werd zwakker, zijn blik minder gevaarlijk en de chocolade dat zijn ogen vormde, smolt. "Niall, je deed niks fout joh..." fluisterde hij en zijn stem brak. Een eerste traan rolde over mijn wang en Justin leek het niet meer te houden. Hij zette de twee stappen die tussen ons in zaten en begon me te knuffelen. Ik drukte mijn gezicht tegen zijn borst en ondanks het feit dat ik bijna geen lucht kreeg, voelde ik me meteen een stuk beter. "Ssss, Het was een grapje Niall." suste hij me. Ik duwde me van hem af. "Klootzak, dat was niet grappig!" riep ik met een, abnormale hoge stem. Maar al gouw begon ik toch te lachen. "Vergeef je me?" vroeg Justin half lachend. Ik knikte. "Je moet acteur worden." gaf ik hem het advies.