His parents wouldn't even notice

Lilly;

De rest van de dag verliep goed, behalve dat ik me bij het begin van elke les moest voorstellen aan iedereen. Ik heb nooit graag voor de klas gedaan, en zeker niet negen keer op een dag. Yep, je hebt het goed gehoord. Negen keer, negen lesuren. Ik heb zomaar eventjes les tot gehad zes uur ! Toen de laatste bel gegaan was, liep ik als een van de eerst naar buiten, hier mocht dan wel één vriendelijk persoon rondlopen, ik was hier liefst zo snel mogelijk weg. Ik was nog net niet naar de auto aan het rennen toen Iris zei dat ik dat trager moest gaan omdat ze niet kon volgen. Mama leunde met haar rug tegen de auto en ze zwaaide eens naar ons, we waren zo goed als de enigen die opgehaald werden, want al de rest had al hun eigen auto. Ik weet nog niet eens hoe je een auto moet starten, dus ik ga nog eventjes wachten om mijn rijbewijs te halen. Ik maakte mijn huiswerk voor een stuk al in de auto, op een dag kan je echt superveel huiswerk meekrijgen hier. Ik hoop het af te hebben tegen negen uur vanavond, dan kan ik nog even bellen met Stef. Toen we thuis waren had ik al drie wiskunde opdrachten af van de zeven en besloot thuis nog even met Lizzy bezig te zijn voor ik opnieuw aan wiskunde begon.
Die avond bij het eten zei mama: “Wat zouden jullie ervan vinden om een hond te adopteren uit dat asiel van een paar straten verderop ?”
Wat krijgen we nu ? Mijn mama die een huisdier wilt ? Onmogelijk ! Ze heeft hier werk genoeg met het huis en de kinderen en papa kan bijna nooit helpen want hij is zich volop aan ’t inwerken in het ziekenhuis. Hij draait tachtig uur per week, en hij wordt nooit moe. Soms denk ik dat hij een van die vampieren van Twilight is. Ik ben heel blij dat ze besloten heeft om een huisdier te nemen. “Ik vind het een heel goed idee !” zei ik, en kreeg meteen reactie van Iris: “Ja, ik ook !”
“Geweldig, ik ga morgen naar het asiel, wie gaat er met me mee ?” vroeg ze enthousiast.
Iris en ik riepen tegelijk: “Ikke !”
Na het eten spurtte ik naar boven met de telefoon en toetste het nummer van Stef in. Hij nam op toen ik net op mijn bed zat met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht: “Met Stef Van Asten, met wie spreek ik ?” zei hij alsof hij wist dat ik het ging zijn. Hij klonk veel te gelukkig, en dat was niet van zijn gewoonten. “Guess who ?” antwoordde ik met een grijns tot aan mijn oren op mijn gezicht. “Euhm, de… kerstman met een keelontsteking ?” zei hij sarcastisch. “Ohnee, wacht… Het is… De liefste schat in de hele wereld die ik veel te hard mis !” zei hij er lief achter. Ik zuchtte gelukzalig en er liep een traan over mijn wang. “Ik mis jou ook.” zei ik met een gebroken stem. “Maar ik ben superblij dat ik je stem weer kan horen !”
“Ik ben ook blij, hoe is het daar ?” vroeg hij.
“Het gaat wel, op school gaat het goed, ik heb wel een paar vrienden kunnen maken. En in het nieuwe huis gaat het ook wel goed, mama werkt de hele dag om de bovenverdieping in te richten. En morgen gaat ze met Iris en ik naar een asiel wat verderop om een hond te gaan kopen, is dat niet super ?” zei ik. Ik kon horen dat hij glimlachten en hij zei: “Dat is het zeker ! Hebben jullie al een naam ?”
“Ik wil Yanko als naam, omdat jou hond ook zo heette, maar Iris wilt liever een andere naam. We zullen het morgen wel zien.”
En zo hebben we de hele avond gepraat, hij vertelde dat het met hem niet zo goed ging op school, hij haalde slechte cijfers en er was een jongen die hem pestte omdat zijn liefje in het buitenland zat. Ik was er kapot van toen hij dat zei. Er liepen tranen over mijn wangen en zei dat het me speet. Hij zei dat ik er niets aan kon doen en dat ik me niet schuldig hoefde te voelen, wat ik dus echt wel deed ! En aan zijn ouders heeft hij ook niks, want die zijn altijd op hun stom advocatenkantoor. Als Stef over vijf minuten plots zou sterven thuis, dat hebben ze over twee weken pas door.