Hoofdstuk 32

Als ik de wekker van mijnIPod hoor gaan doe ik mijn ogen open. Ik ga rechtop zitten en kijk om me heen. Zoals ik al gedacht had zijn er niet veel mensen. Ik besluit maar weer naar het straatje te gaan waar ik giseren de straatartiesten tegenkwam. Als ik in het straatje kom is er nog maar één jongen aan het spelen ik schat hem een jaar of zeventien. Hij is I Want aan het spelen van One Direction en laat dat nou net mijn favoriete liedje zijn. Ik loop naar hem toe en begin zachtjes mee te zingen. ‘You’ve got everything you need but you want accessories Got to hold it in your hand.’ Net toen ik de volgende regel wilde gaan zingen stopte de jongen met spelen. ‘Wauw, jij kan goed zingen.’ Zegt hij. ‘Dank je.’ Zeg ik een beetje verlegen. ‘Wil je vandaag nog meer met me zingen?’ vraagt hij. ‘Nou ja, ik zou het wel willen maar ik moet een baantje zoeken zodat ik terug naar huis kan.’ Vertel ik. ‘Ehhmm, nou ja… ik weet niet of je het een goed idee vindt… maarehh… je zou bij mij kunnen wonen? En zodra je naar huis wilt kan ik je wat geld geven voor je treinkaartje? Zegt hij. ‘Ehhmm… ik weet niet… ik weet je nam niet eens!’ reageer ik. ‘Nou, ik de jouwe ook niet. Maar ik ben Jason.’ Vertelt hij. ‘ik ben Maura.’ Zeg ik. ‘Ik wil best met je zingen maar over dat wonen moet ik nog even nadenken’ vertel ik hem. ‘Denk dan snel’ zei hij. ‘ Ik ben zometeen terug.’ Zei ik. Ik loop terug naar het park en ga weer op het bankje zitten. Net als ik mijn IPod wil pakken komt Steven naast me zitten. ‘Hoi Steven.’ Zeg ik. ‘Kan je me misschien helpen?’ vraag ik. ‘Tuurlijk Maura, vraag maar raak.’ Glimlacht Steven. ‘Oké, er is een jongen die gitaar speelt en me gevraagd heeft om met hem te zingen. Toen ik zei dat ik een baan moest zoeken omdat ik naar huis wil, zei hij dat ik bij hem kan wonen en dat hij me geld geeft als ik naar huis wil. Maar ik weet niet wat ik moet doen.’ Vertel ik hem. ‘Als jij denkt dat je hem kan vertrouwen kan je het best doen.’ Zegt Steven. ‘Hij leek me heel aardig en te vertrouwen.’ Denk ik hardop. ‘Je kan het altijd proberen.’ Zegt Steven. ‘Bedankt Steven, ik ga het maar doen denk ik. Dan hoef ik ook niet meer in het park te slapen.’ Besluit ik.