|| 04

‘Ik denk dat ik toch echt even een strak verband erom doe, zodat je het niet kunt bewegen.’ Zei Jake ‘Of je het nou wil of niet.’ Voegde June eraan toe en ze gaf Jake een verbandje van haar stapel aan. Ze keek even naar haar hoopje pillen, gaasjes en andere stofjes en schudde haar hoofd. Ze kreeg blijkbaar door dat het nogal overbodig was en draaide zich zuchtend richting de keuken. ‘Wat doen we nou met de melk?’ Vroeg ik, en ik ging op de houten stoel naast de bank zitten. Jake begon het verband met strakke lange bewegingen om de schouder van mijn vader te draaien.
‘Waar moet het allemaal heen?’ Vroeg Jake aan hem en hij zette een nadenkende blik op. Er verschenen twee rimpels in zijn voorhoofd. ‘Eens zien, Castle Town, Kakariko Village en… Auw doe eens rustig met dat verband… en Ordon Village vandaag,’ antwoordde hij. ‘Het moet toch even!’ Zei Jake nog die doorging met het omwikkelen van de schouder.
June kwam de kamer binnenlopen, met dit keer lege handen. Ze liep richting de zachte stoel aan de andere kant van onze huiskamertafel en liet zich er versuft invallen. Daar begon ze ietwat verveeld met haar vingers te spelen.
‘Ik weet wel wat’ zei Jake vrolijk en hij draaide het verband een paar laatste keren over de schouder. ‘Wat als wij het nou doen?’ Hij friemelde de uiteindes in een strakke knoop. ‘Komt niks van in!’ riep mijn vader direct. Ik en June keken elkaar aan en onze ogen straalden. Beide zagen we het wel zitten.
‘Tuurlijk wel, jij kunt lekker liggen, je werk word gedaan en die twee kunnen gezellig mee op citytrip!’
June zette smekende oogjes op. ‘Dat klinkt super, please?’Mijn vader voelde even aan het verband en probeerde zijn schouder te bewegen, wat hem niet lukte. Hij kijk mij en June even aan en zuchtte. ‘Dat Eleanor meegaat vind ik goed maar June…’ Hij aarzelde even. ‘Wij zijn toch bij haar? Ik weet dat Hyrule gevaarlijk kan zijn door het aantal monsters, maar we laten haar ook niet zomaar rondhuppelen’ verweerde Jake en mijn vader keek bedenkelijk. ‘Je bent nu heel erg beschermend, vind je ook niet dat ze eens wat moet zien? ’ Het klonk eigenlijk wijzer toen ik het bedacht. Mijn vader ging even nadenkend met zijn vingers over zijn bruine snor. June zette haar stralende groene oogjes op. Dat deed ze altijd als ze graag iets wou. ‘Oké dan, ga jullie gang,’ deze zin leek hem wat moeite te kosten maar het resultaat was meer dan welkom.
June sprong vrolijk op uit de houten stoel. ‘Wauw, bedank, hier krijg je geen spijt van!’ riep ze vrolijk en ze draaide vrolijk een rondje. Haar jurkje wapperde zachtjes met haar mee. Ik kon niks anders doen dan glimlachen.
‘Nou dat is dan geregeld, misschien kunnen we over een uurtje gaan’ Hij klonk iets minder enthousiast dan June, eerder alsof hij dit verwachtte. Hij was zelf al 18 en had besloten de muren van zijn eigen huis te verlaten om de wereld te zien. Maar June daarentegen was eigenlijk nooit verder dan de boerderij geweest.
Dat was immers normaal, maar dat betekende niet dat het zo altijd moest.