Hoofdstuk 31

Als de trein in Maastricht stopt, moet ik wel uitstappen. Ik loop het station uit en kijk om me heen. Op goed geluk loop ik naar rechts en ik kom een park tegen, ik besluit maar even te gaan zitten om na te denken. Ik tel mijn geld en kom tot de ontdekking dat het nog maar €10,00 is. Dat is dus nooit genoeg om een hotelkamer te boeken. Misschien kan ik er morgenochtend ontbijt van kopen. Maar waar moet ik slapen? Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al vijf uur is. Ik besluit maar even door de stad te lopen. Behalve gesloten winkels en een heleboel straatafval kom ik weinig tegen en dus al helemaal niks waar ik kan slapen. Als ik weer terug loop naar het park kom ik nog meerdere straatartiesten tegen maar dat is alles. Ik bedenk me opeens dat er nog een broodje in mijn tas zit ik zoek hem op en eet het op. Nadat mijn broodje op is blijf ik nog en tijdje op het bankje zitten. Na ik denk een uur ofzo komt er een zwerver naast me zitten met wat eten wat zo te zien uit de vuilnisbak komt. ‘Hai.’ Zegt hij tegen me. ‘Hoi.’ Zeg ik terug. Eerst wil ik gewon weglopen maar dan bedenk ik me dat hij misschien weet waar ik kan slapen. ‘Ehhmm… meneer? Weet u misschien waar ik kan slapen?’ vraag ik. ‘Je zou op het bankje hier kunnen slapen.’ Stelt hij voor. ‘Maar waarom ga je niet gewoon naar huis?’ vraagt hij dan. ‘Ik zou heel graag willen maar daar heb ik niet genoeg geld voor. Ik woon in Zaandam.’ Leg ik uit. ‘Aha.’ Zegt de man begrijpend. ‘Hoe heet je?’ vraagt hij. ‘Maura.’ Antwoordt ik al iets meer op mijn gemak. ‘Nou Maura, ik denk dat je het beste morgen een baantje kan gaan zoeken zodat je zo snel mogelijk weer naar huis kan.’ Zegt de man waarvan ik de naam nog steeds niet weet. ‘Ik zal mijn best gaan doen meneer dank u.’ zeg ik. ‘O, en noem me toch gewoon Steven.’ Glimlacht de man. ‘Zal ik doen… Steven.’ Zeg ik. ‘Nou ik moet gaan. Welterusten.’ Zegt Steven en hij loopt weg. Ik zucht en kijk op mijn horloge: 11 uur. Ik leg mijn rugzak op het bankje en zet de wekker van mijn IPod op 5 uur. Dan is er tenminste nog bijna niemand op. Ik leg mijn hoofd op mijn rugzak en verstop mijn IPod onder mijn kleren zodat mensen hem niet kunnen stelen. Ik doe mijn ogen dicht en val bijna meteen in slaap.