Chapter 12 ~ Sarah Johnson

Zenuwachtig beet ik op mijn nagels. Het was al één uur 's nachts en Harry was nog steeds niet terug. Een bang gevoel trok door mijn lichaam toen de telefoon begon te rinkelen. 'Met Sarah.' mompel ik angstig. 'Sarah, het is met Perrie.' Ik hapte naar adem. Perrie nam de bar die juist buiten de basis lag over van Eleanor tijdens haar rouwperiode. 'Is er iets met Harry?' vroeg ik terwijl ik eigenlijk het antwoord niet wilde weten. 'Hij heeft gevochten, wil je zo snel mogelijk afkomen?' Ik wreef met mijn hand over mijn voorhoofd. 'Ik kom eraan.' Ik hing op, nam mijn sleutels van de salontafel en rende naar buiten.

De bar was verlaten toen ik aankwam en ik was bang voor wat ik zou aantreffen. 'Sarah, eindelijk.' Ik keek haar met een schuldige blik aan. 'Sorry.' mompel ik ook al wist ik de ernst van de zaak nog niet. Ze haalde haar schouders op. 'Ik had het geluk dat Zayn bij hem was.' Ze kon nog glimlachen, dus zo erg zou het wel niet zijn. 'Ze zitten achter, kom maar mee.' Ze liep voor me op en ik volgde haar op de voet.

Harry lag op een tafel en zijn ogen waren gesloten. Zijn oog was opgezwollen en op zijn armen had hij een paar blauwe plekken. Perrie ging bij Zayn staan die meteen zijn arm om haar heensloeg. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ik. 'Er was een andere soldaat die hem aan het uitdagen was en aangezien hij teveel gedronken heeft, was hij niet bepaald slim en heeft hij hem aangevallen.' legde Zayn uit. 'Dit was niet de bedoeling toen ik zei dat hij onder de mensen moest komen.' mompelde ik. 'Ik draag hem wel naar de auto.' zei Zayn toen hij mijn blik zag. Ik keek hem dankbaar aan en volgde ze terug naar mijn auto.