Dit menen jullie niet ..... toch?

Ik keek nog steeds naar de jongens vol ongeloof. Uiteindelijk belande mijn blik weer op Seth. Precies dezelfde ogen als de ogen toen bij het rand van het bos… Snel taste ik in mijn zakken en haalde er het inmiddels verfrommelde papiertje eruit. Na er enige tijd naar gestaard te hebben liet ik me verbluft weer op mijn stoel zakken. De schets van de wolven die ik had gemaakt toen ik ze voor het eerst zag, lag nu voor me op tafel. De jongens leken er nieuwsgierig naar te zijn en lachend mompelden ze dingen naar elkaar en wezen hier en daar op het papier. ‘Dit is mooi getekend zeg, je hebt er wel talent voor’, complimenteerde Seth. Ik had er echter geen oren naar en staarde alleen maar naar het verkreukelde papier voor me. Eindelijk kon ik weer op woorden komen. ‘Ik kan het nog steeds niet geloven’, mompelde ik maar viel vervolgens weer stil. Als ik naar hun gezichten keek wist ik dat het waar was maar ik kon het gewoon niet toelaten. Het kon gewoon niet, zoiets bestond toch niet? Toch? Nog even en de mensen zouden denken dat ik knetter was. ‘Hoe….’, begon ik maar werd alweer door Jacob onderbroken. ‘Hé we wouden je niet laten schrikken …’, hij stopte midden in zijn zin en keek me even onderzoekend aan. ‘......’, hé gaat het wel?’, vroeg hij met een rare stem en hij gaf me voorzichtig een duwtje. Ik schrok van zijn plotselinge aanraking en door mijn reactie sloeg ik per ongeluk één van de glazen van de tafel af. Meteen waren alle ogen niet op de vloer gericht maar eerder op mij. Het geluid van glas wat in aanraking met de vloer kwam weerklonk door de hele kamer. Ik zuchtte en begon me meteen te verontschuldigen maar de jongens gaven niks om de glasscherven die nu overal over de vloer verspreid waren. Eerder om mijn reactie. ‘Luister, ik denk dat ik gewoon maar beter kan gaan….’, mompelde ik en maakte aanstalten om van mij stoel op te staan. Het had uiteindelijk niet veel nut want ik botste meteen tegen Jacob aan die kennelijk voor me was komen staan. Ik kon er niks aan doen. Nu ik alles wist was opeens hun nabijheid wel wat enger. Instinctief sprong ik daarom ook een eindje achteruit zodat er weer ruimte tussen ons in zat. Ik wist gewoon niet beter. ‘Rustig we willen alleen nog even met je praten’, suste Jacob terwijl hij weer naar de stoel gebaarde. Ik twijfelde maar uiteindelijk nam ik weer plaats op de stoel. Iedereen leek meteen weer wat rustiger en zij namen ook weer plaats. ‘Je moet weten dat het niet iets is wat we besloten hebben….’, mompelde Jacob. ‘Het is nu eenmaal zo’, vervolgde hij zachtjes en hij richtte zijn blik vervolgens meteen naar buiten. Een vlaag van schuldgevoelens spoelde meteen over me heen. Ik haalde diep adem, ongelofelijk dat ik dit nu ging zeggen. Normaal was ik niet zo het type dat zich ergens druk om maakte of ergens van opkeek. Maar dit was dan ook heel wat anders. ‘Sorry het spijt me, ik heb er waarschijnlijk gewoon nog even tijd voor nodig om het een beetje te verwerken’, zei ik haast onhoorbaar. De jongens glimlachten maar knikten meteen begrijpelijk. ‘Ik snap dat het heel raar voor je klinkt en dat je ervan geschrokken bent’, zei Seth. ‘Maar om precies te zijn, zijn we geen wolven maar weerwolven’, zei Paul die er natuurlijk nog een schepje bovenop deed en tevreden achterover leunde. Ondanks wat hij zei, rolde ik mijn ogen gaf hem een duw en lachte met ze mee. Paul zou ook nooit veranderen. ‘Natuurlijk Paul, weerwolven! En straks ga je me ook nog doodleuk vertellen dat vampiers ook bestaan’ grapte ik en meteen viel iedereen stil. Toen ik Paul niet begrijpend aankeek zag hij mijn blik en glimlachte zijn tanden bloot. De anderen keken een beetje ongemakkelijk en Jacob krabde wat op zijn hoofd. Kreunend liet ik me weer achterover op mijn stoel vallen. Kon deze dag nog raarder? Eerst weerwolven en dan ook opeens vampiers? ‘Dat is nou juist hetgeen waar we het met je over wouden hebben’, zei Jacob. ‘De jongen waarmee Jacob toen in gevecht was geraakt is een vampier’ fluisterde Embry die naast me zat. Met grote ogen keek ik nu weer naar Embry. Jacob mompelde iets binnensmonds wat leek op: ‘Ik had die bloedzuiger heus wel aan gekund hoor’. Ik zou duidelijk tijd nodig hebben om me dat even te laten bezinken maar hier leek maar geen eind aan te komen. ‘Hij en zijn vrienden hebben ons de laatste tijd nogal in de weg gezeten’ ging Seth verder. Ik knikte maar een beetje afwezig, ik kon nog steeds niet bij de gedachte dat weerwolven en vampiers ook daadwerkelijk bestonden. ‘En daarom ben je met hem in gevecht geraakt? Omdat hij en zijn vrienden jullie in de weg zaten?’ vroeg ik uiteindelijk terwijl ik me op Jacob richtte. Hij was even stil maar opeens stond hij op. De anderen keken hem even aan maar toen hij ze aankeek stonden ze ook op. ‘Uuhmm ‘…….’ sorry maar we moeten even iets regelen’, zei Seth langzaam terwijl hij even een nerveuze blik op Jacob liet vallen. Jared keek bedenkelijk en keek een tijdje naar Jacob die vervolgens een kreunend geluid maakte. ‘Moet dat nou echt?.....’ kreunde hij en meteen had ik door dat het niet de bedoeling was dat hij dat hardop zei. De anderen grinnikten wat en Jacob liep verslagen naar mij toe. Wat in hemelsnaam? ‘……..’, vind je het erg om hier even te blijven zodat we later weer verder kunnen praten?’, mompelde Jacob bijna onhoorbaar. Ik keek hem verbaasd aan en keek naar de jongens die goedkeurend naar Jacob keken. Ik keek even naar buiten en zag dat het al bijna donker was. Eigenlijk moest ik nu wel weer eens naar huis. ‘Je kan naar huis bellen om te zeggen dat je hier overnacht, geen probleem er is plek genoeg!’ ging Seth vrolijk verder. Jacob leek zowat te grommen maar Seth gaf geen kik. ‘Emily komt later ook thuis en zij wil je ook graag leren kennen’, ging Jared verder die mijn bezorgde blik zag. Ik twijfelde maar knikte toen gewillig. Natuurlijk met het idee om Jacob nog te laten antwoorden op mijn laatste vraag die hij had ontweken. Ik zwaaide verlegen de jongens uit die naar buiten stapten en er vandoor liepen. Duidelijk zaten ze allemaal Jacob te pesten en tackelden hem ‘plagend’ maar verdwenen toen tussen de bomen. Zuchtend liet ik me op de bank vallen en begon mijn vader alvast te sms’en. Ik keek weer naar een foto van de jongens waar ze allemaal nog klein waren. Tand missende, kleine bruine jongetjes die onder de pleisters zaten.