Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1

Een diepe zucht vond zijn weg naar buiten op een moment dat ik me even niet meer bezig hou met mijn adem inhouden. Hoofden draaien zich om, blikken worden op me geworpen en handen worden voor de monden gebracht terwijl op hun gezicht nu een geschokte blik verschijnt. Nee, mij hadden ze hier zeker niet verwacht. En om eerlijk te zijn, had ik mezelf hier ook niet verwacht. Ik was wel de laatste persoon die hier welkom was maar dat had me niet tegen gehouden. Alles behalve zelfs. Dat zorgde juist voor een enorm verlangen om juist wel te gaan. Maar ik had alle recht om hier te zijn.

Langzaam stond ik op en liep naar het enorme pad in het midden waar een loper uitgelegd was. Ik zette pas voor pas, recht vooruit kijkend, proberend te blikken te negeren. Zodra ik vooraan stond, bij de kist die ieders aandacht opslokte tot voor kort, sloeg ik mijn ogen even neer en haalde diep adem voordat ik mijn hand op de kist legde en me omdraaide, klaar om iedereen aan te kijken in de zaal.

“Jullie zijn hier allemaal om dezelfde reden als dat ik hier ben. Ik weet dat niemand van jullie me hier wil zien – enkele uitzonderingen daar gelaten – maar ik ben hier nu eenmaal. Het is mijn vader en ik heb al het recht om hier te zijn, ondanks alles wat er is gebeurd. Mijn vader was niet het beeld wat een meisje moet krijgen van mannen. Een vader hoort iemand te zijn die betrouwbaar is. Die haar laat zien dat ook al zijn de jongens waar ze ooit mee uit zal gaan regelrechte zakken, er altijd een man in de wereld is die van haar houdt en voor haar zorgt. Maar zo was hij niet. Zo is hij niet. En zo zou hij ook nooit geworden zijn. Maar desalniettemin is het wel mijn vader en ben ik hier om hem te gedenken.” Langzaam draaide ik me weer richting de kist en zuchtte wederom. “Ik hou van je, papa. Ondanks alles. Ik zal je nooit vergeten.”

“Caitlin, wacht even,” hoorde ik zacht achter me zodra ik de kamer uit was gelopen en richting de uitgang liep. Ik stopte abrupt toen ik de stem herkende en draaide me langzaam om. Daar was mijn moeder. Een zwakke glimlach vormde zich en ik keek haar aan, knikte langzaam. Ze kwam wat dichterbij en sloeg haar armen om me heen, omringde me met warmte en liefde. “Ik heb net de liefde van mijn leven verloren. Ook al was hij niet de beste vader die je je kan inbeelden, ik heb wel iemand verloren die belangrijk voor me was,” fluisterde ze zacht in mijn oor en liet me daarna los uit haar omhelzing. “Als je ooit dat gevoel hebt, dat je enorm van iemand houdt.. laat diegene dan niet wegglippen, Caitlin. Niets is belangrijker dan ware liefde. Echte liefde.”

En met dat vertrok ze weer, mij alleen achterlatend.