Achttien

In mijn hoofd is het vrijwel leeg. De witte mist om me heen verlamt mijn armen en benen.
Ik kan niets doen.
Is het hier koud? Is het hier warm?
Het enige beeld voor mijn ogen is dat van een brandend wrakstuk, waar ik op af ren. Ik weet wat er is gebeurd. Ik weet hoe dit afloopt en deze keer moet ik het stoppen.
Is dit pijn?
Mijn handen stuiten tegen iets massiefs en glads. Ik kan het niet wegduwen.
Het grauwe grijs voor mijn ogen lost op.
Het wrak verdwijnt.
Ik zie een donkere muur, waar mijn vingers tegenaan kriebelen als angstige spinnen. Ik steek mijn handen in mijn zakken en slof terug naar het bed waar ik op had gezeten.
Het wrak is weg, maar het gevoel blijft.