Tell Me A Lie - chapter 4

POV Emma
Wow zag ik het nu goed waren dat die gasten van One Direction ? Ik weet het niet zeker maar …
“By the way my name is Harry, Harry Styles.”
“I’m Liam Payne.”
“And I’m Nail Horan.”
Nu wist ik het zeker dat zijn er 3 van One Direction. Ik begon zo wat helemaal te flippen maar bleef toch stilstaan. Ik kreeg geen deftige zin uit mijn mond. Het ging gewoon niet. Ik wou zo veel zeggen maar het ging niet. Ik had het gevoel dat ik geen adem meer kreeg.
“Is your friend okay ?” hoorde ik Liam bezorgt vragen.
Het werd donkerder en donkerder voor mijn ogen. Ik weet niet wat te doen. Ik voelde mijn benen niet meer. Ik viel op de grond, het was helemaal donker voor mijn ogen en het laatste wat ik hoorde was , Vicky die mijn naam riep.

Het was donker. Ik hoorde iedereen schreeuwen. Ik lag neer op iemand zijn schoot. Ik voelde iemand zijn hand door mijn haar gaan en met de andere hand hield die gene de mijne vast. Ik kneep er zachtjes in. “I think she’s awake!” Hoorde ik iemand zeggen. “Emma ?” Zei Vicky bezorgd al snikkend.
“Hmm” Ik kreeg er niet veel uit. “Emma , Are you okay ?” Hoorde ik Vicky weer.
“Waarom praat je Engles ?”
“Then the guys can understand us too.”
“My head … It hurts…”
“When you’re fainted you fell on the ground so you fell on your head. Just stay here.”
“Where are we ?”
“We’re still in the elevator.” Vicky was nog steeds aan het snikken.
“You know just lie down. don’t worry. It’s all gonna be okay.”
“Okay.” Zei ik, maar ik voelde me toch nog steeds niet zo goed dus legde ik me terug neer. Ik ging weer neer liggen op de schoot van de persoon waar ik lag. Hij begon weer door mijn haren te wrijven. Het was zo’n fijn gevoel.