12

Een meisje, amper 18, helemaal alleen boven op een dak. Zonder te weten wie ze was. en het enige wat ze maar kon bedenken was haar verlangen. Haar verlangen om bij haar ouders te zijn, bij haar dochter. Ze had spijt, dat zag je zo. Ze liet mensen achter, of lieten mensen haar achter? Ze wist het niet meer. De maan verlichtte haar haren, haar gelaat. Ondanks de gloed zag ze er gebroken uit, in de steek gelaten, eenzaam. Tranen rolden over haar wangen. Angst voelde ze al niet meer, zelfs niet als ze naar beneden keek.
Ze fluisterde dezelfde woorden tegen zichzelf de hele tijd;
“Take the risk and jump.”
Ze leunde voorover, een glimlach maakte haar gezicht tegelijk betoverd als angstaanjagend. Niemand die wist wat er zou gebeuren, niemand die het kon voorspellen. Geschreeuw weerklonk. Haar naam, geschreeuwd door haar engel. Degene van wie ze wist dat hij haar altijd zo vangen als ze viel. Degene van wie ze hield. Armen om haar middel. Ze werd weggetrokken van de rand. Lippen op de hare. “Nick…”


“Femke, vergeef me, alsjeblieft, vergeef me.” Zijn wangen waren nat van het huilen. Mijn hele lichaam, mijn hart schreeuwde dat ik ja moest zeggen, hem alles moest vergeven. Maar mijn verstand zei andere dingen. Ik duwde hem van me af. “waarom?”
“Oh, Femke, ik was zo een lafaard, ik heb je in de steek gelaten en, en er ging geen moment voorbij zonder dat ik aan jou dacht of aan ons kindje maar ik was zo bang, bang om je te verliezen, bang voor verandering.” Ik trok hem opnieuw tegen me aan, dit antwoord volstond, voor nu. En toen kwamen ook mijn tranen, maar dit keer was ik niet alleen. “Beloof me dat je dit nooit meer doet, Femke, je hebt mij de schrik van mijn leven bezorgt.”
“ Alleen als jij belooft mij nooit meer te verlaten, wat er ook gebeurt.
“Wat er ook gebeurt.” Ik zuchtte gelukzalig, alles was weer goed, Ik had Nick, ik had Evelynne. Ik merkte dat ik nog altijd duizelig was van de voorbije dagen. Blijkbaar had Nick het gemerkt want hij sloeg mijn benen vanonder mijn lichaam weg en ving me op. Ondanks mijn vele protesten droeg hij mij zo naar beneden. “ik laat je nooit meer alleen, lieverd, nooit meer.” Hij bleef datzelfde zinnetje fluisteren tot ik zachtjes indommelde in zijn armen.
Ik werd terug wakker in een groot en vooral zacht bed. Twee armen hielden me stevig vast. “je bent wakker!” ik draaide me om naar kant waar het geluid vandaan kwam. “Nick.” Ik glimlachte gelukzalig. Hij had geen shirt aan. “waarom heb je geen shirt aan?” Hij glimlachte, “geen zin.” Hij trok me nog meer tegen hem aan. Die dagen ziekenhuis hadden me echt geen goed gedaan. Ik was helemaal suf. “ik zie er vast verschrikkelijk uit.”
“ah wel nee, je ziet er prachtig uit, zoals altijd.” Ik schudde mijn hoofd en wurmde me los. “tijd voor een douche.” Hij stond ook op en maakte aanstalten naar de badkamer de gaan. “En wat ben jij van plan?” hij glimlachte heimelijk. “We willen niet dat je flauwvalt in douche, niet?”
Ik schudde mijn hoofd. “Daar komt niets van in.” Een lichte duizeling vertroebelde mijn zicht even en maakte mijn benen zwak waardoor ik er doorheen zakte. “ Ja, en jij gaat mij tegenspreken.” Hij schudde zijn haar uit zijn ogen en draaide met zijn ogen. “Goed dan.” Zuchtte ik. “Eindelijk dringt het door.” De douche hielp, ik voelde me al veel frisser dan deze ochtend. Nick had een gebleekte jeans en een bordeauxrode pull voor me klaargelegd met een paar sneakers. “waarom moet ik kleren aan?” Ik besefte te laat dat,dat wel een hele foute vraag was. zoals verwacht nam Nick hem verkeerd op en werd rood. “Ik bedoel waarom ik niet gewoon een pyjama aan mag?”
“Omdat, lieve schat, je,je niet kan blijven verbergen en dat wat zonlicht je goed zal doen.”
Tegen mijn zin kleedde ik me aan en liep naar beneden. Evelynne zat al aan het ontbijt. “Goedemorgen, hoe voel je,je?” ik schudde mijn hoofd. Ze stond op en omhelsde me. “arme schat.” Ondanks de protesten van zowel Nick als Evelynne sloeg ik het ontbijt over. Evelynne had mijn haar gekamd aangezien ik niet de indruk gaf dat te willen gaan doen. Nick kwam voor mij zitten en nam mijn handen vast. “Femke, ik heb de tour verlaten voor jou, dat weet je, maar nu hebben we geen andere keuze. We moeten je voorstellen aan de pers. Zo snel mogelijk.” Ik schudde mijn hoofd. Net op dat moment kwamen Joe en Kevin binnen. Nick omhelsde me “je hebt geen andere keuze.” We stonden op. “Femke!” de jongens omhelsden me. “hoe gaat het met je?” ik haalde diep adem. “Ik overleef het wel. Nu waar is die pers?” Joe ging ons voor naar de SUV. Eenmaal in het gebouw aangekomen nam Nick mijn hand vast en gaf er een kneepje in. “alles komt goed.”

Een vrouw van begin de twintig zat ons op te wachten, ze veerde op toen we binnenkwamen.
“Welkom mijn naam is Maité.” Ik slikte en zette mijn ‘happy face’ op. “Femke, aangenaam.” De jongens stelden zich één voor één voor, Joe met een knalrood hoofd, tot mijn grote verbazing. Het interview ging vlotter dan verwacht, alleen bij de vragen over mijn familie had ik het moeilijk. Gelukkig bleef Nick de hele tijd mijn hand vasthouden en kneep er af en toe zacht in. Het was eindelijk ten einde. “Mag ik nog een laatste gunst vragen?” ze keek naar mij, behoedzaam knikte ik. “Ik wil graag een foto van jou en Nick tezamen” Ik peilde snel Nick’s reactie, die goed was. Hij sloeg zijn armen om me heen en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. De camera flitste één, twee keer. Ze wou de camera net wegsteken als Nick me een kus op mijn voorhoofd gaf. Hij bloosde, spontane actie. Over Nick’s schouder heen zag ik hoe Joe iets in de tas van Maité stak. O mijn god, nee toch. Dit ging hij vanavond uitleggen. Dat fluisterde ik dan ook in Nick’s oor, hij keek me even ongelovig aan maar toen ik heftig bleef knikken begon hij te glimlachen. Pas toen begon mij te dagen dat Steffi er niet bij was geweest, ze zouden toch niet? “Nick!” lichtelijk verbaasd keek hij om. “Waar is Steffi?”
Joe had de vraag blijkbaar ook gehoord. “Die heb ik gedumpt, ze bleef alleen maar bij me voor mijn roem.” Ik boog mijn hoofd. “Sorry.” Hij haalde zijn schouders op. “Ah, ik ben zeker dat Maité je daar wel overheen helpt.” Hij leek zich te verslikken. “Pardon?” ik lachte heimelijk. “Dacht je nu echt dat ik het niet doorhad, die blik van jou, diezelfde blik waarmee.” Ik brak mijn zin af, bijna had ik gezegd; diezelfde blik waarmee je altijd naar mij kijkt. Blozend, of ik vermoedde toch dat hij bloosde, draaide hij zijn hoofd weg. Ik keek veelbetekenend naar Nick. De koppelaarster in mij ontwaakte en een plan vormde zich in mijn hoofd. Eenmaal thuis gekomen stuurde Nick me naar boven. “Je moet rusten, je bent nog niet volledig genezen.” Ik zuchtte en zette een pruillipje op. “Kom dan met me mee?”


“Hoe kan ik jou nu weigeren.” Ik glimlachte en sprong op zijn rug. Hij dumpte me voor de deur van de badkamer. “Ga je maar omkleden, ik wacht wel even.” Ik kleedde me om en poetste mijn tanden, dit alles in een sneltempo. Alles om zo snel mogelijk bij hem te zijn dacht ik zo. Toen ik mijn kamer binnen ging zag ik even niemand en toen zag ik een bult onder de dekens. “klein kind” mompelde ik in mezelf. En dan besloot ik om ook even de kleuter uit te gaan hangen en sprong op de bult. Een gil weerklonk en ik lachte triomfantelijk. Voor ik het wist werd ik op mijn rug gegooid en zat Nick boven op mij. “Niet zo snel lachen, lieverd.” Hij begon me” overal te kietelen. “Stop, stop alsjeblieft!?’ hij keek me glimlachend aan maar stopte toch. Een zacht klop op de deur zorgde ervoor dat we allebei opschrokken maar toch liet hij mij niet los. De deur werd opengedaan door een ietwat verlegen Joe. “Probeer Femke in leven te houden alsjeblieft?” we lachten allemaal hartelijk. “Nu even serieus Joe, wat scheelt er?”
“wel, eh, er staat iemand voor de deur. Ze zegt dat jij haar hebt uitgenodigd.”
Fuck, ook waar, mijn plan. Ik stormde naar beneden.

“maité! Je bent gekomen.” Ze lachte. “Tuurlijk je zei dat we iets belangrijks te bespreken hadden?” ik knikte heftig. “Kevin, wegwezen!” Kevin keek me verontwaardigd aan maar verliet toch de kamer. “Maité, heb jij een vaste vriend?” ze schudde haar hoofd. “Aaah, het wordt alleen maar beter.” Ze keek me niet-begrijpend aan. “Joe valt op jou.” Ik begon nog niet de kamer rond te dansen. Haar blik stond op ongeloof, ik zuchtte “Het is zo…! Kijk in je tas!” ze taste rond in haar beige designertas en vond uiteindelijk het briefje dat Joe erin gestoken had. “Bel me, Joe.” Met een nummer bij. “Joe! Kom eens!” Joe kwam schoorvoetend en blozend de kamer binnen. “Wat is er Femke.” Ik draaide met mijn ogen. “Ik heb iets geregeld.” Beide keken mij verbaasd aan. Ik zuchtte. “Ik had naar maité gebeld om te vragen om samen iets te gaan eten, maar wat ik er niet bij vertelde was dat ik niet meeging maar jij.” Ik stuiterde bijna van plezier. Hij bedankte me met zijn ogen en ik keek zelfvoldaan terug. “Maité?” hij bood haar zijn arm aan. “Zullen we?” ze glimlachte. “Met plezier.” Nick was ondertussen achter me komen staan. “Jij bent echt de beste koppelaarster die ik ooit ontmoet heb.” Ik grinnikte “wacht maar af.”hij sloeg zijn armen om me heen. “Wat zullen wij eens gaan doen?” ik dacht even na. “Ik wil een film kijken.”
“Dewelke?” ik twijfelde. “Sacrificed.” Hij zocht even in een paar lades en trok er de dvd uit. Ik nestelde me tegen Nick aan in de zetel en keek hoe voor de honderdste keer toe hoe Aylin verscheurd werd door de keuze tussen Manuel en Aedan.