11

Evelien pov.
Ze bleef daar maar zitten huilen met haar knieën opgetrokken. Er was niets dat ik kon doen voor haar. De enige die haar nu kon troosten is één van de oorzaken van haar verdriet. Ik twijfelde. Aan haar, aan mezelf en aan Nick. Eigenlijk kon ik dit niet maken, maar het moest. Ik trok mezelf over de streep en nam mijn gsm. Vastbesloten om mij niet te laten doen, tikte ik zijn nummer in.


Evelien pov
Ik drukte de cijfers in, het was geen moeilijk nummer om te onthouden. De telefoon werd aarzelend opgenomen. “met Nick.”ik haalde eerst even diep adem. “Nick, alsjeblieft, ik weet niet waarom je bent weggegaan, waarom je geen enkel bericht van haar beantwoord hebt, maar ze heeft je nodig.” Ik hoorde hem slikken aan de andere kant van de lijn. “ ze kan het best wel zonder mij, ze zal geld krijgen voor het kind,en…”
“Nick, het kind is dood.” De lijn werd abrupt verbroken. Ik probeerde terug te bellen maar kwam direct uit bij Voicemail waar ik een bericht achterliet dat niet mis te verstaan was. ik wou de kamer van Femke terug ingaan toen ik mij bedacht dat ze ondertussen alweer diep lag te slapen en dat ik best een kop koffie kon gebruiken. Ik veegde mijn tranen weg en ging naar de cafetaria. De koffie hielp, het warme goedje warmde me weer wat op en de cafeïne zorgde ervoor dat ik er weer voor even tegen kon. Helemaal in gedachten verzonken liep ik de gang door naar de liften, wachten, naar boven, nog meer gangen door, door de deur. Ik wou net weer in mijn stoel gaan zitten toen ik besefte dat er al iemand in zat. “Nick!” hij hief zijn gezicht op, zijn ogen waren rood en gezwollen. Die had meer gehuild dan alleen sinds mijn telefoontje. Hij was niet weggegaan uit angst voor het kind of voor zijn reputatie. Maar uit angst dat er iets mis ging gaan. Ik omhelsde hem en zo bleven we even staan kijkend naar Femke, die in een diepe slaap verkeerde. Ik ging op de gang een tweede stoel gaan halen. En zo bleven we de hele nacht zitten. Wachtend tot ze wakker zo worden, wachtend tot deze nachtmerrie over zou zijn. Ik schrok op en keek op mijn horloge twee uur ’s ochtends, fuck. Maar toen ik zag waardoor ik wakker geworden was, gaf ik al snel niets meer om het uur. Femke was verdwenen.

“Nick, Nick, Godverdomme Nick hef je luie kont op! Femke is verdwenen!” verdwaasd keek hij me aan. ik schudde hem door mekaar tot ik alles op zijn plaats hoorde vallen in zijn hoofd. “we moeten haar vinden. nu.”