10

3 maand later. Huilend werd ik wakker. Evelien kwam ontbijt brengen en een zakdoek. “lieverd, hij komt heus wel terug.” Ik begon nog harder te snikken. Nee dat zou hij niet. Nadat ik hem eindelijk verteld had dat ik zwanger was van hem, was hij gewoon weggelopen zonder iets te zeggen. Ik had al meer dan twee weken niets meer van hem gehoord en was helemaal alleen. Gelukkig had ik Evelien nog. Steffi was meegegaan met Joe op de Europese tour. Ze had me gewoon laten stikken. Evelien daarintegen was direct overgekomen van Antwerpen naar hier om voor me te zorgen. Ze had een hele voorraad films mee en die keken we de hele dag. Tot onze ogen helemaal moe waren van het scherm. Er gingen nog meer dagen voorbij en die dagen werden weken en de weken werden een maand. Ik werd wanhopiger en wanhopiger. Hij kwam niet terug. Hij was er nog niet klaar voor en snel zou ik er alleen voor staan met mijn kind. En toen ging de telefoon over, voor het eerst in weken. “hallo” en toen werd alles wazig. Evelien snapte niet wat er gebeurde. Snikkend probeerde ik het uit te leggen. Maar het enige wat eruit kwam was “mijn ouders….verongelukt…niemand meer” van de dagen die daarop volgden merkte ik amper iets alles ging gewoon voorbij. De begrafenis, Nick die nog altijd niets van zich liet horen. Evelien was ongerust. Als ik zo bleef doorgaan zou ik nog een miskraam krijgen. Ik wou niet luisteren naar haar. Het lukte me maar niet om me bij mekaar te rapen. Ik wist dat Nick hier was, in de stad maar hij kwam niet. ik lag op mijn bed toen het begon. Zware pijnen in mijn buik. Toilet, moet het toilet halen. Spijtig genoeg was die beneden en werd bovenaan de trap alles wazig. Het laatste wat ik mij herinnerde was dat ik viel en pijn, heel veel pijn.

Ik werd wakker in een ziekenhuisbed. Alles was donker en Evelien lag naast me in een zetel te slapen. Ik voelde dat mijn buik terug plat was en keek rond of ik mijn kind ergens zag. Toen ik die niet zag begon ik te hyperventileren. “Evelien?” ik keek haar angstig aan. “Oh, Femke, je viel en…” tranen rolden over haar wangen. “en wat?”
“je kind is dood geboren.”
“nee.” Dit kon niet waar zijn, dit wou ik niet geloven. Het kon niet. alles zat tegen, alles. Eerst Nick, dan Steffi, dan mijn ouders en nu ook nog mijn kind. Dit kon ik niet aan.