9

Ik trek mijn wenkbrauwen op en wil hem net terugroepen als Nick aangelopen komt. “hey schoonheid” hij glimlacht en ik glimlach automatisch terug. Hij kijkt even naar me en glimlacht nog een keer. “kom mee” hij pakt mijn hand en trekt me de trap af. Vlak voor we beneden zijn, struikel ik en kom elegant in joe’s armen terecht. Hij kijkt me even aan, knippert met zijn ogen, schud zijn hoofd en zet me terug neer. Zonder iets te zeggen loopt hij weg. Ik kijk hem na. “wat scheelt er met hém?” vraag ik aan Nick. Hij haalt zijn schouders op. “geen idee. Mooie val trouwens” “hey het was jouw schuld!” “nietes”
Na het eten neem ik hem mee naar de tuin waar een grote schommel staat. Ik ga zitten en duw me af van de grond. Hij wacht tot ik bijna stil hang en sleurt er me dan af. We draaien pirouetten tot we allebei helemaal duizelig zijn en op het gras vallen. Ik kijk hem aan. “alsof ik in een sprookje leef.” “jij bent dan ook een sprookjesmeisje” ik bloos. Zachtjes strijkt hij een lok haar uit mijn gezicht. “Je bent echt het allerbeste wat me ooit is overkomen” ik kus hem als antwoord. Voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn schouder. Mijn ogen zijn gesloten maar als ik ze open zie ik Joe door het raam naar ons kijken. Triestig, alsof hij spijt heeft van iets. Ik doe alsof ik er niets van zie, sluit mijn ogen opnieuw en geniet van Nick. “ik hou van je” prevel ik in zijn oor. “ik ook van jou”

De volgende dagen gingen voorbij in een gelukzalige roes van prille verliefdheid. Maar die dinsdag, die dinsdag was een dag om te vergeten. Naar achteren te dringen en volledig uit te wissen uit mijn geheugen dit is wat er gebeurde:

Net zoals iedere andere dag kwam Nick me ophalen of dat dacht ik toch. Nick had de avond ervoor gebeld dat hij ziek was en dat Joe me ging komen ophalen. Ik had hem veel beterschap gewenst en er voor de rest niet meer over nagedacht. Maar toen Joe me kwam ophalen scheelde er iets. Ik zag het aan zijn gezicht. Ik wou instappen maar hij liet het niet toe. “Joe? Wat doe je?” “ik, ik moet je iets vertellen.” Ik keek hem verward aan. “Joe?” en voor ik het wist pinde hij me tegen de auto en kuste mij. En het ergste was dat ik eraan toegaf. Ik gaf godverdomme toe aan Joe terwijl ik met Nick was. “Nee!” ik duwde hem van me af en besloot dat ik wel te voet naar school zou gaan. Uiteindelijk ben ik gewoon gestopt aan een meertje in het bos en ben daar gaan zitten nadenken. Ik hield van Nick, met geheel mijn hart maar Joe had dat ene ding, die durft, die wilskracht en dat trok me aan in hem, te veel. Ik merkte dat er tranen over mijn wangen liepen. Ik had echt zin om in het meertje te springen, onder te gaan en nooit meer boven te komen. Maar dat kon ik mijn vrienden, familie en Nick niet aandoen. Mooie vriendin ben ik. Ik glimlachte en besloot Nick te gaan bezoeken. School was toch al weer uit over 3 uren. Hij was blij me te zien. Maar ook redelijk verbaasd. “Hoor jij niet op school te zijn?” ik knikte en hij ging er niet verder op in. Ik zou hem niet vertellen over het voorval met Joe, wat betekende het dan ook? Niets toch. ik kuste hem overal. Zo ziek zag hij er niet meer uit. Misschien was dat ziek zijn wel een leugen voor iets anders. Och Nick is Joe niet. Nick trok me mee naar boven, naar zijn kamer op zijn bed. Mijn kleren belanden onderweg ergens op de grond, net zoals de zijne. Ik denk trouwens dat zijn hemd voor de vuilbak zal zijn. Ietsje te wild…

“je bent aan het staren”zei Nick glimlachend.
“Nee ik observeer”
“het is creepy”
“Het is romantisch”
“oke jij wint”
“jippie”
“Ik hou van je Femke, meer dan ik ooit van iemand zou kunnen houden en ik wil je nooit meer kwijt, zonder jou zou ik het echt niet overleven.”
“bewijs het dan.”
“bewijs wat?”
“hoeveel je van me houdt, zeg tegen heel de wereld dat je van me houdt.”
Hij fluisterde “ik hou van je” in mijn oor en bijna begon ik te huilen.
“waarom fluister je het alleen tegen mij?”
“Omdat jij en jij alleen mijn wereld bent.”