1

“Femke, opstaan!” mijn moeder schudde me door mekaar. “komaan Femke, het is je eerste dag” ik ging met mijn hand over haar gezicht. “Fem? Wat doe je?” “Ik zoek de snooze-knop” “ laat me niet achter de emmer water gaan?” “dat zou je niet durven.” Ik voelde achter mij, niemand? ‘splash’ het koude water stroomde over mijn gezicht, over mijn nek en in mijn ogen. “oke, je durft het wel.” “ik verwacht je binnen een kwartier beneden.” Ik zuchtte en schopte mijn dekens van me af. Ik trok wat uit mijn kast en liep naar de badkamer. Een korte, warme douche verbeterde mijn humeur. Ik liep naar beneden en griste een appel uit de keukenkast. Zonder nog een woord te zeggen liep ik naar buiten en fietste naar mijn nieuwe school. Ik kende bijna geen enkele beroemdheid maar trok me er niets van aan. Ik was veel te vroeg op school en had dus nog veel plaats om mijn fiets te zetten. Iedereen staarde me aan. Een kleine, donkere jongen zelfs met open mond toen ik heb passeerde snauwde ik hem toe: “heeft je mammie je niet verteld dat staren onbeleefd is?” hij keek me bang aan en zette het op een lopen. Ik haalde mijn schouders op en zocht iemand die er leuk uitzag om mee om te gaan. Een meisje met donkerblonde haren stond nonchalant tegen het hek geleund, ik dacht niet dat het een beroemdheid was dus liep ik er met een veilig gevoel naartoe. “hoi, ik ben Femke , ik ben nieuw hier.” Ze keek me even schattend aan, blijkbaar was ik hoed genoeg om tegen te praten want ze zei. “hoi, ik ben Alex Courtney. Ik ben 15 en doe dans omdat ik al weet dat ik kan zingen. Wat volg jij?” ze zei het zo snel dat het niet meteen tot me doordrong dat ze een vraag had gesteld. “gitaar en zang” “twee hoofdvakken, cool. Kom dan toon ik de receptie.” Ze duwde zich af van het hekken en liep me voor naar de receptie, ik meldde me aan en ze gaf me mijn boeken en een plattegrond van de school. “fijn van je Alex dat je Femke even rondleid.” Ze keek Alex aan alsof ze dat nooit van haar verwacht had. Opeens liep de hele school naar een bepaalde auto toe. “wat gebeurd er?” “Oh, de Jonas Brothers komen aan op school, ze zijn de enige beroemdheden op deze school.” Ze beantwoorde mijn vraag alsof ze hem in mijn hoofd had gehoord. Ik kende ze niet dus wurmde ik me gewoon door de toeschouwers zonder ze een blik waardig te gunnen.