Capite 17; A day for myself

Het volgende beeld voor mijn ogen waren verschillende verpleegsters die boven mij hingen. ‘Jonathan kun je me horen?’ vroeg er een met een zachte stem. ‘Ja, ik hoor u luid en duidelijk’ zei ik lachend. Ik keek op en zag dat ik in een ziekenhuisbed lag. Verschillende verpleegsters behandelde de gewonden van het gevecht in de onderwereld. Tussen de verpleegsters liepen verschillende goden die ik niet kende. ‘Hoe voel je je?’ vroeg de verpleegster. ‘Ik voel me eerlijk gezegd prima’ zei ik met een overtuigende stem. Ik voelde me ook werkelijk prima. Het enige was dat ik was last had van mijn gewrichten maar dat was dan ook echt het enige. ‘Dan mag je voorzichtig proberen om uit je bed te komen’. Ik zwaaide mijn benen over het bed en kwam met mijn voeten op de grond. Ik ging rechtop staan en voelde totaal geen pijn. ‘Ik voel nergens pijn’ zei ik tegen de verpleegster. ‘Dat is mooi, dan mag je nu naar de eetzaal om te eten’ zei ze. Ik knikte en wierp nog een blik op mijn vrienden, die nog steeds hun ogen dicht hadden.

Toen ik de hoek om kwam hoorde ik de 12 goden plus de 5 docenten met elkaar praten. Toen ik uitzicht had op de grote zaal, zag ik dat ze rond een grote tafel zaten. ‘Weet je het zeker?’ vroeg Anemoi aan Zeus. ‘Heel zeker’ antwoordde hij. ‘Wanneer?’ vroeg Aphrodite. ‘Over 2 dagen’ antwoordde Poseidon. ‘Dit is ernstig nieuws’ zei Circe. ‘Hoe vertellen we het de kinderen?’ vroeg Apollo. ‘Het was onze missie om ze hiervoor te trainen’ zei Anemoi. Ik zag dat verschillende kinderen al fantastisch goed met hun wapen om konden gaan, ze zijn er klaar voor’. ‘Ze staan overmorgen oog in oog met de meest gevaarlijke wezens’ zei Artemis. ‘Wezens die mij zelfs het stuipen of het lijf jagen’. ‘Ze kunnen het’ zei Zeus. ‘Jonathan, moeten we jou echt nog leren dat het niet netjes is als een semigod andere goden afluistert?’ drong de stem van Eileithyia door mijn hoofd. Ik keek op en zag dat alle blikken nu op mij waren gericht. ‘Jonathan, godzijdank je bent wakker’ zei Zeus die op stond. ‘Kom hier, zoon van me’. Ik liep met een twijfelachtig gevoel naar binnen en liep richting Zeus. ‘Heb je er iets aan over gehouden?’ vroeg hij aan me. ‘Helemaal niets’ Antwoordde ik. ‘Fantastisch’ zei hij. ‘Hopelijk worden de andere kinderen zo ook snel wakker’ zei Anemoi. ‘Wat heb je allemaal gehoord, Jonathan?’ vroeg Athena aan mij. ‘Alles’ antwoordde ik eerlijk. ‘Ik wil dat als straks de andere kinderen bij komen, er nog geen woord over zegt. Dat is namelijk aan ons’. ‘Uiteraard’ zei ik. ‘Maak je nog niet te veel zorgen, Jonathan’ zei Hephaistos. ‘We wisten dat dit eraan zat te komen, dus we zijn gelukkig goed voorbereid’. Ik knikte naar de god van de smeedkunst en ging ervan uit dat hij sterke harnassen en wapens had gesmeed. ‘Eet wat’ zei Hera. ‘En zorg dat je voldoende traint voor het gevecht’. Ik knikte en draaide me om, om vervolgens eten op te scheppen voor mezelf.

Nadat ik alles had opgegeten, liep ik richting de pegasus stallen, waar mijn pegasus ook stond. Toen Miracle mij zag, begon hij hard te hinniken. ‘Goede avond’ hoorde ik ineens achter me. Ik draaide me om en zag een man in herderskledij staan. ‘Ik zal mezelf even voorstellen. Mijn naam is Silvanus en ik ben de god van de kudden. Ik zorg voor jullie pegasussen’. ‘Aangenaam kennis te maken’ zei ik tegen hem. ‘Kan ik een rondje vliegen met Miracle?’ ‘Natuurlijk kind’ zei hij met een vriendelijke stem en hij maakte de deur van de stal open zodat ik Miracle eruit kon halen. Ik sprong op de rug van Miracle en zweefde met de wind mee, om een rondje over Olympia te maken.

Het was heerlijk om boven de tempels van Olympia uit te zweven. Het was al donker en alle goden zaten in hun tempels. Onderweg dwaalde er allerlei gedachtes door mijn hoofd. Ik wist niet hoe het kwam, maar ik miste mijn ouders op aarde. Ook al had het nooit echt geklikt tussen ons, het waren en bleven mijn ouders die me hadden opgevoed. Ergens op de wereld moest ook nog mijn echte moeder zijn. Mijn moeder die iets had gehad met een god, toen het nog toegestaan was om een relatie te hebben met een onsterfelijke. Sinds een aantal jaar is dat verboden. Mijn moeder was nog in leven, maar ik had geen idee waar ze was. Ineens switchte mijn gedachtes om en zat ik al bij het gevecht dat over 2 dagen zou gaan plaats vinden. Ik zou oog in oog staan met wezens waarvan ik het bestaan nog niet vanaf wist. Ik had al veel duistere wezens gezien, maar dat was waarschijnlijk nog niet eens de helft. Ook zou ik Hades, Persephone, Hekate en Charon weer zien. Waarschijnlijk zou ik ook tegen een van hun moeten vechten. Morgen zou ik naar de groep van Kimberly en Chelsea toe stappen en de vrede sluiten, want we hadden elkaar nodig in deze heftige strijd.

Ik vloog weer richting Olympus en onze school kwam weer steeds dichterbij. Ik landde met Miracle recht voor de stallen waar Zeus me stond op te wachten. ‘Lekker gevlogen?’ vroeg hij aan mij. ‘Het was heerlijk’ antwoordde ik. ‘Mooi zo, inmiddels zijn er al meerdere kinderen wakker, dus als ik jou was zou ik maar lekker gaan slapen. Morgen gaat de klok om 9 uur en dan verwachten we jullie in de grote zaal. Welterusten, zoon van me’. Toen Zeus zich wilde omdraaien, stapte ik van Miracle af. ‘Vader, kan ik u morgen misschien onder 4 ogen spreken. Ik heb wat vragen voor u’. ‘Natuurlijk, zoon van me. Dan maken we morgen even samen een wandeling door de tuinen van Olympus’. Ik knikte en Zeus liep weer de school in. Ik gaf Miracle een kus op zijn snuit en gaf hem aan Silvanus. Ik liep de school weer in, richting mijn kamer om vervolgens te gaan slapen.

Het einde van War of the Gods: The Battle with the Underworld, komt eraan. De kinderen krijgen te horen dat Hades met heel zijn duistere leger, naar Olympus komt, om de hele berg uit te roeien om vervolgens Olympia over te nemen. De kinderen krijgen hun laatste trainingen en zullen dan de volgende dag voor hun grootste uitdaging tot zover staan. Capite 20 is het einde van deze storie.