#131.

“Bill, je eten”, mompelde Tom die opkeek vanuit zijn tijdschrift alsof hij aangevoeld had dat hij moest ingrijpen. “Juist ja.” In een ruk liet hij me los en deed hij verder met zijn werk. Ik voelde zijn nagels nog prikken in mijn vel. We wisten allemaal dat hij bloosde en dat hij zich had laten meeslepen voor de ogen van zijn broertje. Als niemand had ingegrepen, was hij vast helemaal vergeten dat Tom er ook nog bijzat en had hij zichzelf verloren in zijn lusten. Het was mijn eigen schuld dat Bill zo passioneel reageerde op iets wat feitelijk een doodeenvoudige simpele kus was. Hij had zich met zijn rug naar Tom en mij gedraaid en Tom maakte daarvan gebruik om een of ander handgebaar naar me te maken. Ik wist wat hij dacht, of tenminste wat hij zich afvroeg. “Weet je wel wat je doet?” zei hij zonder klank zodat ik niet anders kon dan het te ontcijferen door te liplezen. Ik wist dat hij zich in mijn emotionele handelingen probeerde te verplaatsen, want hij wist dat deze kus er een voorbeeld van was. Net zoals ik wist hij donders goed dat het een manier was om op voorhand sorry te zeggen voor wat ik zou gaan doen. Alleen wist ik dat niets er zou kunnen tegen opwegen. Niets zou het kunnen compenseren of goedmaken en geen kus, streling of vrijpartij zou mijn geweten kunnen sussen. Ik wendde mijn blik van Tom af en begon de tafel te dekken.

Het was laat toen we in ons bed kropen. Na de heerlijke maaltijd hadden we met z’n allen nog een film gekeken. Bill had sfeerlichten en kaarsjes aangestoken, chips bovengehaald en een komedie opgezet. We hadden allemaal tranen in onze ogen gehad van het lachen en dat was voor mij wel een speciale combinatie geweest. Hoe lang was het geleden dat iets of iemand me nog zo aan het lachen gekregen had? Er was zo’n tijd geweest, maar die lag inmiddels al ver achter me. De herinneringen die deze tijd met zich meebracht waren bijna te pijnlijk.
“Het was gezellig vanavond.” Bill streelde met zijn voeten langs mijn been terwijl ik met mijn hoofd zo dicht mogelijk tegen zijn borstkas lag. Zijn ademhaling was rustig en ik voelde hoe zijn hartslag een regelmatig ritme aanhield. “Vond ik ook”, zei ik terwijl ik alle inkomende gedachten probeerde te onderdrukken. Nu het donker was en niet echt meer iets had om me af te leiden hadden mijn gedachten weer vrij spel. Bill zijn aanwezigheid motiveerde mijn gedachtegang en ergens was dat goed ook. Ik moest de informatie die ik vandaag verkregen had verwerken. Bill was mijn motivatie. Voor hem moest ik het doen, voor hem moest ik mijn gedachten ontwarren en zoeken naar bruikbare dingen. Ik wou dit goed doen, hij verdiende op z’n minst een poging tot een deftige uitleg.