1. We aren't the only ones...

“Hoe ga ik dit ooit voor elkaar krijgen?” Voor me lagen wat kaarten van de locatie van de scheur. Nooit gedacht dat ik me ooit zo zou interesseren, want ik was nooit zo van de kaarten. Geef mij maar een goed boek of een microfoon, das veel interessanter. Maatgoed, hier zit ik dus, berekenend wat de beste manier is om ongezien bij de scheur te komen. Je vraagt je misschien af waarom ik zoveel moeite doe, maar dat is omdat je niet zomaar wordt toegelaten aan de 12de pelgrimstocht. Ik weet zeker dat mijn moeder wel een aanbod zou hebben gehad als ze haar baan nog had gehad. Maar die had ze niet meer, dus ik moest ons in Terra Nova zien te krijgen.

De volgende dagen was ik uren en uren aan het plannen, maar uiteindelijk had ik het ultieme plan! Ik was er bij toeval achtergekomen dat er vlakbij de plaats waar de scheur was ontdekt een schuilkelder is. Dat was de plek waar ik me samen met mijn moeder en mijn zusje zou gaan verbergen totdat de pelgrimstocht zou beginnen. Dan, als de pelgrimstocht bezig was zouden we ons stiekem bij de groep voegen en zo ongezien aan de andere kant kunnen komen.
“Ik ben geniaal!” riep ik enthousiast en mijn moeder keek me verbaasd aan.
“Waarom ben je geniaal?” vroeg ze.
“Oke... Wat ik je nu ga vertellen is uiterst geheim en super illegaal. Maar ik heb het er voor over!” zei ik enthousiast. Ze keek me afkeurend aan en ik vertelde mijn plan. Ze was het met me eens dat ik het goed had bedacht, maar ze wilde niets gevaarlijks ondernemen.

Dagen gingen voorbij en het zou nog 2 dagen duren voor de scheur weer geopend zou worden en de 12de pelgrimstocht zou plaatsvinden. Ik had veel op mijn moeder ingesproken en had haar overtuigd dat we het zouden redden. Ik had alle voorbereidingen genomen om ervoor te zorgen dat we genoeg belangrijke spullen mee zouden kunnen nemen en dat we niks achter hoefde te laten. Gemma, mijn zus, ik noem er altijd zusje maar eigenlijk is ze 2 jaar ouder, had afscheid moeten nemen van haar hondje want die kon niet mee en mama had een laatste afscheid genomen van haar moeder op de begraafplaats. Die nacht vertrokken we naar de schuilkelder, want vanaf morgen zou de scheur op een goed bewaakt terrein zijn, maar vandaag was het nog niet zo goed beveiligd. Stiekem slopen we naar de schuilkelder toe en daar aangekomen maakte we het onszelf zo gemakkelijk mogelijk, want we zouden hier anderhalve dag moeten verblijven. We hadden 1 lampje meegebracht en alleen daarmee was het mogelijk om elkaar net te kunnen zien, dus we konden ook niet lezen of iets dergelijks. De verveling viel dus al snel in en ik besloot dat ik dan maar ging slapen dus ik zei goedenacht tegen Gemma en moeder en viel al snel in slaap.

Midden in die nacht werd ik wakker van zacht gepraat. Ik spitste mijn oren en hoorde een zachte jongensstem net buiten de deur van de schuilkelder. Ik verstond hem niet, maar ik hoopte niet dat hij van het leger was ofzo en dat hij kwam controleren of alles wel verlaten was, want dan hadden we een groot probleem. Heel zachtjes ging het luik dat de kelder afsloot open en in een schijnsel van een zaklantaarn zag ik een jongen van mijn leeftijd. Hij keek geschrokken toen hij ons ontdekte en hij gooide snel het luik weer dicht. Ik kroop overeind en opende het luik. Ik zag hem wegrennen en riep hem terug. Hij schrok en draaide zich om.
“Wat is er?” Riep hij.
“Kom eens hier!” riep ik een beetje dwingend, want ik wilde weten wat hij kwam doen.
Langzaam kwam hij dichterbij totdat hij op 3 meter afstand was.
“Wat wil je van me?” vroeg hij angstig.
“Ik wilde alleen weten wat je kwam doen...” zeg ik rustig en hij wende zijn blik naar de grond.
“Ik kwam me verschuilen zodat ik met de pelgrimstocht mee kan...” zei hij en hij hield even een pauze om mijn reactie te pijlen.
“Aha, op die manier... Nou dan zit je goed! Wij doen het zelfde! Dus kom er snel bij zitten.” Zei ik en hij keek opgelucht, maar toch bleef hij staan.
“Wil je niet ofzo?” vroeg ik hem dus en hij knikte dat hij wel wilde.
“Ik... Euhm.. Ik ben niet alleen...” zei hij toen langzaam en hij praatte zachtjes in zijn telefoon waarna er nog 3 jongens achter een aantal bosjes vandaan kwamen.
“Dat zijn vrienden van mij en we zijn door onze ouders gestuurd om naar Terra Nova te gaan...” zei hij met een zucht.
“Waar plaats is voor 3 is vast ook wel plaats voor 7! We moeten allemaal maar een beetje inschuiven...” zei ik en ik bekeek de jongens stuk voor stuk. Er was een kleine blonde jongen, een jongen met gitzwart haar, een jongen met wat langer stijl bruin haar en een jongen met een beetje rommelig stijl donkerder kapsel.
“Ik ben Harry.” stelde ik mijzelf voor.
“Ik ben Liam.” stelde de jongen die ik als eerste had gesproken zich voor.
“Ik ben Zayn.” zei de jongen met het zwarte haar.
“Ik ben Niall.” Zei de kleine blonde jongen.
“En ik ben Louis.” zei de laatste jongen en even stokte mijn adem. Wat is hij knap!

Ik wees de jongens een slaapplaats nadat ik ze aan mijn moeder en Gemma had voorgesteld en al snel sliep iedereen. Iedereen behalve ik, want ik kon het beeld van het gezicht van Louis niet van mijn netvlies krijgen... Stop daarmee sprak ik mezelf toe en ik vroeg me af hoe het kwam dat ik het zo warm kreeg als ik aan Louis dacht. Ik had dan misschien nog nooit een vriendin gehad, maar dat kwam omdat ik daar nooit tijd voor had gehad en dan nu ineens een jongen leuk vinden?! Ik wilde dat het niet zo was...

~

Jullie reacties maken me echt heel erg happy Dus schrijf er snel weer een paar