69. || Rainbows ||

Ohh holy shit, wat moest ik haar nou vertellen? Ik ging haar echt niet zeggen dat de dobbelstenen dat voorspelden! Er waren meerdere redenen waarom ik juist dát niet wou vertellen. 1) omdat Laura doodsangsten zou krijgen en waarschijnlijk nooit meer zou kunnen slapen. 2) haar moeder zou me aangeven en me ik een gekkenhuis stoppen. 3) het was gewoon te gek voor woorden. 4) misschien was het wel niet waar. Want de dobbelstenen zeiden dat ze zou overlijden, waarom was ze hier dan nu nog? Wacht eens even, waarom was ze hier sowieso? Waarom was ze niet in Birmingham? Een hele reeks aan vragen raasde als de aftiteling van een film door mijn hoofd. "Ikeh... Ik was vergeten te vragen wat je nummer is; want ik had je beloofd nog eens te spreken." bedacht ik snel. "En toen was het een chaos in de straat..." zuchtte ik. Liever dacht ik daar niet aan terug. Ik had toen Justin uitgescholden, en Laura verlaten omdat ik dacht dat ze dood zou gaan. Wat was ik toch laf.
"Oh..." zei ze en keek naar de grond. "Justin Bieber?" in de deuropening was een vrouw in een doktersjas verschenen en keek vragend de kamer rond. Justin keek meteen op en begon te grijnzen. De vrouw was knap, lang, had bruin haar en zulke blauwe ogen als de zee. "Dwat bwen wik." Justin probeerde flirterig naar haar te kijken, maar door zijn lip en het bloed; leek het nergens naar. Ik lachte, ondanks dat Justin een poging tot flirten had gedaan naar de dokter. "Je geluk gaat ervan door." fluisterde Laura liefjes naar me. "En ik ben bang dat ik met hem mee moet. Zie je straks weer oké?" zei ik en drukte een kus op haar voorhoofd voor ik achter Justin en de vrouw aanliep. "Ik ben Dokter Miles." stelde ze zichzelf voor en begeleide ons naar een kamer met fel wit licht en een grote bank wat meer op een bed leek.