68. || Rainbows ||

"LAURA!" ik sprong op waardoor Justin op de grond stuiterde. Maar omdat ik wist dat Justin wel tegen een stootje kon, rende ik naar het meisje toe en begon haar te omhelzen. "Oh my god, ik dacht dat je dood was!" riep ik in paniek en tranen stroomden geruisloos uit mijn ogen. "Niall?" vroeg ze met een schorre stem. Ik liet haar los en knielde voor haar stoel neer. "Ik dacht dat jij naar je geluk ging zoeken?" zei ze verward maar sloeg al gouw haar armpjes om mijn nek. "Heb ik ook gedaan. En ik heb het denk ik gevonden." zei ik trots. Ze liet me weer los en keek me vaagjes aan. "Justin?" vroeg ik en keek over mijn schouder. Hij kroop net weer overeind en keek me kwaad aan. "Jwe gweluk wis bwoos wop jwe." zei hij nors en sloeg zijn armen over elkaar. Ik negeerde wat hij gezegd had. "Laura, dit is Justin." stelde ik haar voor. "Is hij je geluk?" vroeg ze stralend. Ik knikte hevig met mijn hoofd. "Maar serieus, ik dacht dat je dood was?!" riep ik. Bij dat ene woord kromp ze ineen. Voor ze kon antwoorden onderbrak haar moeder haar. "Pardon, maar wie ben jij?" vroeg ze aan mij en keek me wantrouwend aan. alsof ik één of andere freak was die haar dochter wou vermoorden. "Ik ben Niall Horan." zei ik en schudde netjes haar hand. "Ik heb u dochter ontmoet in de trein naar Burmingham en ben blijven eten bij haar en haar grootouders. " legde ik uit. "Oh, jij bent die Ierse jongen!" leek ze zich te bedenken. Huh? Hoe wist zij wie ik was? Had Laura dat haar verteld? "Ja... Maar even over jou." ging ik weer verder over het onderwerp; laura. "Ik had een auto-ongeluk gehad, daarna heb ik een dag in het ziekenhuis gelegen. Ik ben nog steeds niet de oude, maar voel me al een stuk beter." zei ze half glimlachend. "Maar, hoe wist je dat ik een ongeluk had gehad?"