048.

Het heeft veel moeite gekost om onopgemerkt buiten te komen maar uiteindelijk is het gelukt. Harry en Niall zijn met de jongens mee naar huis gegaan zodat ik met de jongens van ‘Cherry Tree’ alvast naar de zaal kon gaan zodat ik geen last zou hebben van de paparazzi. Van de paparazzi heb ik ook geen last gehad maar de hele crew van de jongens is meegekomen uit Nederland dus zodra ik met de jongens backstage kwam werd ik meteen weer overvallen door tientallen mensen. Een half uur lang Stil zit ik in een hoekje van de kleedkamer van de jongens. Ik probeer zo min mogelijk op te vallen terwijl de jongens mij allemaal in het gesprek proberen te betrekken. Mijn rechterbeen ligt uitgestrekt op de grond en mijn linkerbeen heb ik dicht tegen mijn borst aangedrukt. De telefoon blijft maar trillen in mijn broekzak als teken dat ik berichtjes binnen krijg maar ik heb geen zin om te kijken van wie ze zijn. Als ik mijn telefoon uit mijn broekzak haal weet ik zeker dat de jongens mijn telefoonnummer willen en eigenlijk wil ik dat niet geven. Nog niet. Enigszins opgelucht haal ik adem als Niall en Harry de kleedkamer in komen lopen. Hopelijk zorgt het nieuwe bezoek voor genoeg commotie zodat ze mij voor even vergeten.

Het eerste kwartier heb ik geluk, iedereen stelt zich voor aan de twee jongens en ze maken gezellig een praatje. Steeds verder duik ik terug in mijn hoekje en het liefste zou ik nu naar mijn eigen appartement gaan. Ze hebben me nu helemaal uit mijn comfortzone gehaald en ik moet goed opletten met wat ik doe en wat er rond om mij gebeurt. Elk klein dingetje dat me laat schrikken of er voor zorgt dat ik nog meer uit mijn comfortzone wordt gehaald kan er voor zorgen dat ik breek of dat ik een paniekaanval krijg. Dit herinnert me te veel aan vroeger, aan alles wat er voor die beruchte dag gebeurde. Voordat ik het kan tegenhouden krijg ik een flashback.
Lachend zitten we met z’n allen op de bank. Vanavond speelt Cherry Tree in een klein zaaltje in Groningen. Sjoerd heeft een gitaar erbij gepakt en zit samen met Martijn te jammen. Op mijn verzoek spelen ze ook een paar van mijn favoriete liedjes. Een grijns ontstaat op Martijn zijn gezicht en hij fluistert iets in Sjoerd zijn oor. Sjoerd begint meteen te lachen en knikt heftig. “Hey there little penguin, what’s it like in penguin city. Have you caught some fih-ish lately. Cause you really need to eat something today” zingt hij op de melodie van Hey there Delilah. Nog voordat hij verder kan zingen heb ik mijn hand voor zijn mondgeslagen. “ik ben helemaal geen pinguin” zucht ik geïrriteerd. “Nou, ik vind anders ook wel dat je wat weg hebt van een pinguin hoor” zegt Sjoerd met gevaar voor eigen leven. Boos trek ik de gitaar uit zijn handen en loop naar de andere kant van de kamer waar ik hem veilig wegzet. Beide jongens kijken me vragend aan maar ik reageer niet. Met een oerkreet ren ik naar Sjoerd toe en spring boven op hem. Druk begin ik hem te kietelen. Na een tijdje heb ik er geen zin meer in en kijk ik lachend toe hoe Sjoerd de tranen uit zijn ogen veegt terwijl hij bijkomt van het lachen. Trots blijf ik boven op hem zitten. “Niemand, maar dan ook NIEMAND noemt mij een pinguin, begrepen” roep ik nep boos door de ruimte”
Een arm om mijn schouder haalt me terug naar de werkelijkheid en laat me opkijken. Niall kijkt me bezorgd aan. Hij beweegt zijn hand naar mijn gezicht waardoor ik hem verbaasd aankijk maar de blik in zijn ogen stelt me gerust. Als hij de tranen van mijn wangen veegt merk ik pas dat ik zat te huilen. Het is doodstil in de kamer en als ik opkijk zie ik dat iedereen me aan zit te staren. Beschaamd wend ik mijn hoofd af. Niall trekt me dichter naar hem toe en wrijft zachtjes over mijn rug. Zonder dat de rest het ziet pak ik zijn telefoon van zijn schoot. ‘everything reminds me of him, and it hurts. I just really miss him, a lot.’ typ ik in het scherm en automatisch trekt hij me nog wat dichter tegen hem aan “i know you do” fluistert hij zachtjes tegen mijn haren.