Hoofdstuk 15.

Hoofdstuk 15.

Rustig liep ik door Londen. Ik had niemand om me heen die ik kon, en dat beviel me goed. Ik liep in de buitenwijken, in het centrum wou ik nog maar niet alleen heen gaan, want het zou goed kunnen dat ik zou verdwalen. Ik zocht een cafeetje op om wat te gaan drinken en eten, maar wel eentje met Wifi. Ik nam rustig plaats aan de bar en had besloten om nog heel even te wachten met mijn telefoon, want anders leek ik zo arrogant. “Een koffie.” zei ik en wachtte op mijn bestelling. Eigenlijk wist ik niet waarom ik een koffie bestelde, dat lustte ik helemaal niet. Maar veel mensen hier in Engeland zeiden dat “Starbucks” koffie wel heel lekker was, dus had ik besloten om het maar eens te proberen. Ik kreeg de koffie voor me neergezet en betaalde. ‘Eu,nog een vraagje.’ zei ik tegen de barman. ‘Wat is jullie Wifi-code?’ De man begon te grinniken en noemde de code op. ‘Dank u wel.’ zei ik en ging aan de andere kant van het cafeetje zitten. Toen mijn telefoon de code accepteerde ging ik meteen op Twitter. Daar was ik al zo lang niet op geweest. Ik drukte op “Connect” en zag dat ik sinds vorige week 10 nieuwe tweets had binnen gekregen. In 5 tweets stonden dat ik veel plezier in Engeland moest hebben en de jongens de groeten moest doen, als ik ze tegen zou komen. Dat ging ik dus zeker doen! In 2 tweets stonden dat ze me al lang niet meer hadden gesproken en in 1 tweet stond dat Matthew van me hield. Ik voelde me blij, en nam nog een slok van mijn koffie. Deze koffie was wel echt lekker, daar hadden ze gelijk in! 1 tweet was van Elhia, waarin ze had gezegd dat we een leuk schooljaar zullen hebben. De volgende zal wel ongeveer hetzelfde zijn, niet belangrijk dus, dacht ik, totdat ik de naam van Louis zag en ik keek naar zijn tweet. Serieus! Louis heeft me getweet! Ik had mijn koffie op en rende naar buiten om daar te gillen. Als een gek stond ik buiten te schreeuwen dat Louis William Tomlinson me had getweet. Van vreugde zette ik het liedje Up All Night op en begon te dansen en tot schrik voelde ik een hand op mijn schouder. ‘Gaat het wel goed met je?’ Zonder om te kijken en te stoppen zei ik ‘Ja! Zeker weten! Louis heeft me getweet!’ ‘Oké, leuk!’ zei hij en haalde zijn hand weg. Ik stopte met dansen en draaide me om. Het was maar goed dat mijn koffie al op was, en ik het dus niet vast had, want anders was hij nu uit mijn handen gevallen. Ik zag Liam en Danielle voor me staan en ik gaf een kleine gil van blijdschap. ‘Onze Louis?’ vroeg Liam lief aan me en lachte. ‘Ja, jullie Louis.’ zei ik en begon een beetje te stotteren terwijl ik zei ‘Jullie zitten bij ons in het project.’ Blijkbaar had Liam me verstaan en zei enthousiast ‘Oké, leuk! Dan kennen wij elkaar al, ik ben Liam.’ ‘Sophie Vrooman.’ zei ik blij en schudde zijn hand. ‘Dan zie ik je morgen, Sophie Vrooman. Ik moet nu gaan, we gaan uit eten.’ zei Liam en snel stelde hij Danielle aan me voor. Daarna liepen ze aan, en ik liep de andere kant op, naar het grote gebouw.