Hoofdstuk 7- the path to each other

Janette's pov:

Door een hard gebonk word ik wakker. schichtig kijk ik om mij heen, ik zie geen hand voor ogen. op de tast zoek ik naar mijn zaklampje. zodra ik t gevonden had, knipte ik het lampje aan. weer klonk het gebonk hard in mijn oren. Wat is dat toch? dacht ik bij mezelf. snel liep ik van het houten trapje af, dat kraakte bij iedere tree. uiteindelijk stond ik voor de deur, waar het gebonk vandaan kwam. 'Doe open!' klonk een zware mannenstem. 'Politie! Doe open!' zei hij nu veel harder. ik schrok en begon in paniek te raken. ik moest hier wegkomen, anders moest ik weer terug naar dat verschikkelijk mens. ik maakte zeker dat de deur op slot zat en klom weer naar boven. snel raapte ik alles bij elkaar. 'Janette, als je hier zit, doe open!' klonk er een bekende vrouwenstem beneden. mijn hart begon sneller te kloppen. mijn moeder stond aan de deur! nog sneller duwde ik alles in mijn koffer. na een hoop gerommel en een harde klap vloog de deur open. het daglicht scheen fel in mijn ogen. nog net optijd haalde ik de ladder naar boven en legde het voorzichtig naast mij neer. beneden werd alles doorzocht. zo stil als ik kon maak ik me zo klein mogelijk en drukte me tegen de lage muur aan. 'Janette, kom tevoorschijn!' riep mijn moeder hard. 'Rustig maar mevrouw, als ze hier al was geweest, is ze al lang weer weg.' zei de politie agent. 'Ik wil gewoon zo graag mijn meisje terug.' jammerde ze overdreven. ik kon wel overgeven, wat een nep mens. 'We vinden haar wel.' zei de man vastbesloten. ik wachte nog tot ik de auto hoorde wegrijden en bewoog me dan weer. ik gooide mijn tas en koffer naar beneden en plaatste de ladder weer op zn plaats. ik verloor grip, en de ladder gleed uit mijn had en kwam terecht op de houten vloer. 'Fuck.' scheld ik. hoe moet ik nu naar beneden komen? ik waagde het erop en sprong. dat had ik beter niet kunnen doen, want ik kwam keihard op mijn linkervoet terecht waardoor ik omzwikte. met tranen in mijn ogen greep ik naar mijn enkel. 'auuw, kut!' huilde ik. ik rechte me rug en stopte met huilen. stel je niet aan, sprak ik mezelf streng toe. ik stond op pakte mijn spullen en begon te lopen, ofja eigenlijk te hinkelen. toen ik eindelijk in een stadje aankwam, ging ik gelijk naar een supermarkt. ik was uitgehongerd.

Harry's pov:

we zaten met zn alle op de bank tv te kijken. een luide zucht verliet Niall's mond. ik besteed er geen aandacht aan en keek gewoon naar de tv. alweer zuchte niall, dit keer luider. ik rolde met mijn ogen. 'Whats up, Horan?' vroeg ik. 'nee, het is niets. het is gewoon, ik heb zo'n honger.' begon Niall. 'en de koelkast is nog steeds leeg.' dat was zo, sinds we terug in Engeland waren hadden we nog geen tijd om boodschappen te doen. 'we hebben net ontbeten.' Liam keek hem ongeloofwaardig aan. 'Ja dat is ook zo.' zei Niall en hij zuchte nog eens diep. lachend stond ik op. 'ik ga wel even snel wat halen.' ik kon wel even wat frisse lucht gebruiken. 'neem drank mee, we gaan vanavond voordrinken voordat we uitgaan.' riep Zayn me nog achterna. 'Jow.' riep ik terug en liep de deur uit. ik liep de hoek om waar de supermarkt was. ik gooide alles wat er lekker uitzag in het mandje met een paar flessen alcohol. ik rekende af en liep weer naar buiten. ineens hoorde ik zacht gesnik. ik hield me adem in om beter te kunne luisteren. weer hoorde ik het. ik liep richting het geluid, en kwam in een donker steegje terecht. ik zette mijn boodschappen neer toen ik een meisje inelkaar gedoken op de grond zag huilen. langzaam liep ik naar haar toe. 'Meisje, gaat het met je?'