Try To Catch My Lovebug. 37

Je ligt in bed. Het is warm. Je hebt je lakens half over je heen liggen, maar het blijft te warm. Je woelt en woelt en kan niet stoppen met denken. Het is nu al half twee.
Je gaat rechtop zitten en wrijft over je gezicht. Voor de derde keer vannacht loop je naar de douche en verfrist je gezicht.
Je denkt aan van alles. Aan de dag, die zo gezellig was met de jongens en Mira en Elisa.
Je denkt aan thuis. Aan je moeder, aan de honden, aan Eva. Aan je vader.
Je denkt aan Mira en Joe. Hoe verliefd ze zijn. Hoe geweldig ze samen zijn. Hoe graag jij dat ook wilt. Eens een vriendje. Eens voelen hoe het is om zo met iemand samen te zijn. Om te zoenen en knuffelen, omdat diegene jou leuk vindt.
Je zucht. Hier denk je zo vaak aan. Je voelt je zovaak alleen.
‘Als je je alleen voelt, dan moet je bellen,’ echoot Nicks stem in je hoofd. Zal je hem bellen? Waarschijnlijk slaapt hij allang en straks maak je hem wakker.
Maar hij zei dat je mocht bellen. Dat je altijd mocht bellen.
Je zucht. Dat gevoel dat je hebt, zo verloren en wanhopig. Misschien kan Nick je troosten of opvrolijken.
Je sjokt terug naar je bed en pakt je mobiel van je nachtkastje. Je kijkt naar Mira die vredig ligt te snurken. Snel glip je door de terrasdeuren.
De koude avondwind laat je nachthemdje bollen. Je drukt Nicks nummer in en houdt je mobiel tegen je oor. Hij gaat twee keer over.
‘Met Nick.’
‘Hé, het is met June,’fluister je zachtjes.
‘Ja, dat zag ik op het schermpje staan,’grapt Nick. ‘Wat is er?’
‘Uh, ik hoop dat je het niet heel erg vindt, maar.. Ik kon niet slapen en voelde me alleen,’piep je.
‘Oh, goed dat je hebt gebeld. Ik kon zelf ook niet slapen.’ Je zucht opgelucht. Dan heb je hem in ieder geval niet wakker gebeld.
‘Hoezo voel je je alleen?’vraagt Nick.
Je schokschoudert. ‘Gewoon. Als ik niet kan slapen ga ik nadenken. Heel veel nadenken. En dan hoop ik soms dat ik eens een vriendje krijg ofzo.’
Het blijft even stil. ‘Pff, het klinkt zo stom om dat te zeggen. En vooral tegen jou, omdat jij een jongen bent. Het klinkt zo.. wanhopig.’
‘Dat geeft niet. Ik snap je best. Soms voel ik me ook zo. Dan wil ik ook een lief vriendinnetje die me begrijpt. Die achter me staat ook al ben ik beroemd. En dan wil ik een normaal leven, een normale manier van een vriendinnetje hebben,’zegt Nick aan de andere kant van de lijn.
‘Hmpf, jij weet tenminste hoe het is om iemand te hebben. Ik weet niet eens hoe het is om te zoenen ofzo,’mompel je.
‘Zoveel stelt het niet voor. En meestal is je eerste zoen niet zo speciaal. Niet zoals je verwacht. Maar jouw tijd komt nog.’
‘Ik heb anders genoeg van dat wachten.’ Je leunt tegen het hekje van het dakterras.
‘Ik weet het. Ik weet het. Nou, als je gewoon zorgt dat je niet oplet met het lopen. Misschien loop je dan tegen hem aan. Dat is wel de beste manier om aan de praat te komen,’grapt Nick.
‘Oh, en nu denk jij natuurlijk dat ik het express deed om met jou te kunnen praten,’zeg je lachend.
‘Ja, vast. Het was wel een slimme truc. Je hebt me zelfs geld afhandig gemaakt,’zegt Nick.
Je lacht. ‘Ja, dat was echt mijn missie.’
Het blijft weer stil. ‘Misschien moeten we warme melk proberen of zoiets,’zegt Nick dan.
‘Ja, ik ga direct naar de keuken.’ Je sluipt door de kamer, zo zachtjes mogelijk zodat je Mira niet wakker maakt. De trap kraakt een beetje, maar het blijft voor de rest stil in huis.
‘Ben je er nu eindelijk?’
‘Haha, ja. Maar ik moest stil zijn. Anders krijg ik schelden van Mira.’
‘Ik heb inmiddels ook al wat lekkers gevonden,’zegt Nick.
‘Hm, oh wacht! Ah, ik ook.’ Je pakt een pak chococrisps, pakt een kom en wat melk uit de koelkast. Je schenkt de melk in de kom en de chococrisps volgen. Ze verdrinken in de melk. Je staart ernaar. ‘Heb je al wat?’vraag je aan Nick.
‘Wacht.’ Je hoort hem ritselen met iets. Je hoort iets klingelen.
‘Zo, klaar. Nou, wat heb jij?’
‘Ik heb iets waar je me voor wakker mag maken,’lach je. ‘Chococrisps.’
‘Echt? Oh wauw, ik ook,’zegt Nick lachend. ‘Eet smakelijk.’
Je grinnikt. ‘Dank je, jij ook.’

*NickPov
‘Hm, we zien elkaar toch snel weer?’
‘Ja, zeker weten. En ik sms je als ik thuis ben, oké?’vraagt June. Je knikt.
Ze laat je los en loopt op Kevin af.
Je zucht. Het is moeilijk om weer afscheid te nemen. Het is net zoals thuis. Het is nooit leuk om je moeder en broertje voor zo’n lange tijd achter te moeten laten. Maar je moet weer verder.
‘We zullen jullie snel opzoeken, dat beloven we plechtig,’zegt Kevin nu tegen Mira. Die knikt sip.
‘Kom meiden, anders worden jullie moeders ongerust,’zegt oom Mike. Je weet dat dat niet zo is, maar anders krijgt hij hen vast niet mee.
Je geeft June nog een laatste knuffel. ‘Doei.’ En ze stapt in de auto.
Met z’n drieën zwaaien jullie de auto na. Je ziet haar wel weer, het is niet zo erg.