Try To Catch My Lovebug. 34

Jullie zitten met z’n zessen op de hotelkamer. Het is erg gezellig. De jongens hebben pizza bestelt. En jullie hebben afgesproken om naar de bioscoop te gaan.
Je praat met Elisa en Joe. Terwijl de anderen een spelletje doen. Elisa is net zoals Mira en jou een normale, gezellige meid.
Je ziet dat Joe en Mira steeds wat oogcontact hebben. Ze passen perfect bij elkaar.
Er wordt op de deur geklopt. ‘Pizza!’
‘Ik ga wel,’roep je direct. Kevin springt ook op. Samen sprinten jullie naar de deur. Kevin betaalt en jij zet de stapel op tafel. Iedereen komt erop af. Behalve Nick.
Je pakt twee stukken en loopt naar hem toe. ‘Kijk.’ Je legt het stuk voor hem op tafel.
‘Alles ok?’vraag je.
Nick schokschoudert. ‘Weet niet. Ik voel me niet zo..’ Opeens springt Nick op en rent weg.
Iedereen kijkt verbaasd naar jou. Je haalt je schouders op. Snel loop je achter Nick aan. Je hebt toch niets verkeerd gezegd..?
Bij de badkamer houdt je halt. ‘Nick? Nick, heb ik iets verkeerds gezegd? Want ik wou niet..-’ Dan hoor je kotsgeluiden.
‘Oh! Nick, gaat het?’vraag je bezorgd.
‘Nee, niet.. echt.’ Nick kotst weer.
‘Kan ik je ergens mee van dienst zijn?’vraag je voorzichtig. Je luistert.
‘Een nat doekje ofzo. Kom maar binnen.’
Voorzichtig duw je de deur open. Nick zit met een wit gezicht op de rand van het bad.
‘Oh, wat..’ Nick schiet boven de wc. Snel kijk je de andere kant op. Daar zie je handdoeken liggen. Je maakt hem een beetje nat en geeft hem aan Nick.
‘Dank je,’zegt hij zwakjes.
‘Hoe komt dat opeens?’
‘Geen flauw idee. Misschien waren het de besjes. Heb jij nergens last van?’
Je schudt je hoofd. Je neemt de doek van Nick aan en maakt hem opnieuw nat.
‘Ik was net op tijd.’
‘Gelukkig maar, anders had ik ook nog alles moeten opruimen,’grap je. Nick glimlacht flauwtjes.
‘Kun je wel terug? Naar die pizza lucht en alles?’
Nick haalt zijn schouders op ‘Het moet maar.’
Je neemt Nick mee aan je arm, terug naar de anderen. Die kijken bezorgd op. ‘Ziek,’verduidelijk je Nicks gestrompel.
‘Oh, dat is kloten!’ Kevin geeft zijn broertje een klopje op zijn schouder.
‘De bios. Ga je wel mee?’vraagt Mira.
Nick schudt traag zijn hoofd. ‘Ik voel me kotsmisselijk.’ Je lacht, dat heb je gezien.
Joe kijkt op de klok. ‘Als we nog heen willen, moeten we gaan. Anders redden we het niet meer.’ Hij kijkt voornamelijk jou aan.
‘Gaan jullie maar. Ik blijf bij Nick.’
‘Ik kan me prima..’protesteert Nick zwakjes.
‘Ik dacht het niet. Ik blijf bij hem. Ik kan wel een andere keer gaan. Ga nu maar,’zeg je moederlijk.
Ze pakken hun spullen en laten jullie met z’n tweeën achter. Je kijkt Nick aan. Hij zit voorovergebogen naast je. ‘Moet je water hebben?’
Nick knikt. ‘Ja, en een natte doek. Ik heb het zó warm’
Je staat direct op en geeft hem wat hij vraagt.
Je zet een groot glas water op tafel en geeft hem het doek. Hij drukt hem direct tegen zijn voorhoofd.

*NickPov
Je houdt de heerlijke frisse doek tegen je voorhoofd en kijkt naar June. Hoe ze de tafel opruimt, de pizzadozen weggooit en de tafel schoonmaakt.
‘Moet je dat thuis ook doen?’
June kijkt verschrikt op. ‘Eh, nee. Nou, heel soms. Als mijn moeder vroeg moet werken en geen tijd heeft gehad. Of ’s avonds na het eten als ze weer naar het werk moet.’
June legt de doek weer weg en komt naast je zitten.
‘Voel je je alleen?’ Je kijkt haar aan.
‘Soms. Ik heb mijn school, mijn vriendinnen, mijn baantje. Maar soms als ik huiswerk maak of muziek luister. Of ’s avonds als ik op bed lig. Soms wil ik een vriendje,’zegt June zachtjes. Ze kijkt je eerlijk aan.
‘Het komt meestal op momenten dat je het niet verwacht en er niet naar zoekt.’
June knikt. ‘Weet ik.’
‘En als je je alleen voelt, dan moet je bellen,’zeg je glimlachend. June kijkt je lief aan.
‘Doe ik.’
Je neemt een slok water. ‘Het voelt beter nu het eruit is,’zeg je.
‘Ja, dat is vaak zo. Weet je? Als ik altijd ziek was dan blijf mijn moeder thuis voor me. Dan stopte ze me in bed, zette een bak naast het bed zodat ik niet alles eronder zou kotsen. En die volgende ochtend kwam ze als ik haar riep. Ze gaf me alles wat ik vroeg. Eigenlijk was het best fijn om dan ziek te zijn,’vertelt June met een glimlach rond haar mond.
‘Het is lief dat je dit voor mij doet,’zeg je en kijkt haar aan. Ze knikt en bijt op haar lip.
‘Ik was eens met mam naar de kermis geweest toen ik..’
‘Ik ga even liggen,’zeg je tegen haar, maar ze verteld vrolijk verder. Je krult je benen op en legt je hoofd op de armleuning van de bank. June’s stem ratelt door. Het geluid kalmeert je en langzaam val je in slaap.