# 008 - Antonella Martinez

Zodra we in mijn kamer binnen kwamen, liet ik mezelf achterover op mijn bed vallen. Onmiddellijk sloot ik mijn ogen. Geen idee hoe het kwam, maar ik was best moe. Zo'n drukke dag had ik vandaag nochtans niet gehad. Daarom dat ik het ook niet begreep. Ik voelde hoe Zayn naast me kwam te liggen. Ik opende mijn ogen en draaide mijn hoofd naar hem toe. Ik schonk hem een brede glimlach en hij schonk mij een lieve glimlach terug. "Dankje voor vandaag." zei ik zachtjes tegen hem. "Dankje dat je me Jake doet vergeten. " vervolgde ik. Hij glimlachte vaagjes en nam mijn hand vast. Hij verstrengelde zijn vingers met die van mij. "Je weet dat ik er altijd voor je ben. Dat is de taak van een beste vriend en ik doe het met plezier. " vertelde hij me. Ik glimlachte kort en knikte dan. Langzaam liet hij mijn hand los, wat ik best jammer vond. Oh! Wacht eens. Waarom vond ik dat jammer? Lang tijd om daar over na te denken had ik niet, want mijn aandacht was alweer op Zayn gericht die iets zei. Hij was overeind gaan zitten en hij keek me aan. Ook ik kwam nu maar eens recht zetten. "Anto." begon hij terwijl hij me met een vrolijke glimlach aankeek. Hij maakte een karatebeweging met het nodige geluidje erbij. "Ik zal je zoals dit beschermen als iemand je ooit pijn zou willen doen. " zei hij. Ik begon zachtjes te grinniken toen ik hem zo bezig zag. Het was wel erg schattig. Niet alleen hoe hij het deed, maar ook hoe hij het had gezegd. "Dat is lief van je, Zayn. " zei ik met een lieve glimlach en ik sloeg mijn armen om zijn nek heen. Ik omhelsde hem even stevig en ik voelde hoe hij zijn armen om mijn middel heen sloeg. Een tijdje bleven we zo zitten zonder ook maar iets te zeggen. Woorden waren op dit moment niet echt nodig volgens mij. Het was wel goed zo. Ik voelde me echt veilig bij hem. Zo voelde ik me al voordat hij had gezegd dat hij me zou beschermen als iemand me ooit pijn zou willen doen. Langzaam liet ik hem dan los. Niet dat ik hem wou loslaten, maar een fijn gevoel bekroop me hoe langer de omhelzing duurde. Een fijn gevoel die niet echt juist voelde. Wel, dat was verwarrend. Ik wist niet hoe het kwam, maar het voelde gewoon fout. Het voelde niet aan zoals al die andere omhelzingen die ik al met hem had gehad. Ik moest er me niet zo druk in maken. Waarschijnlijk stelde ik me gewoon aan en was het niets. Niets om me zorgen over te maken. Eigenlijk hoefde ik me nergens zorgen meer over te maken. Dan moest ik ook geen stomme zaken gaan opzoeken waar ik me zorgen over zou kùnnen maken. Zo zou er nooit een einde komen aan problemen. Zinloze problemen. Problemen die ik waarschijnlijk zocht. "Filmpje kijken? " vroeg ik nadat er een stilte was gevallen. Zayn knikte kort. Ik stond op en liep naar mijn kast waar alle DVD's in lagen. Nu nog maar ééntje kiezen.