001.

Veronica Jasmin Marshall.

'Ik weet dat je er bent, je kan je niet verstoppen voor mij!' bang hield ik mijn adem in. Hij was dichtbij, te dichtbij. Zo stil als ik kon sloop ik naar achter ik was bang, ik was als de dood dat hij me zou vinden. Ik weet dat hij me zal vinden, ik weet wat er zou gebeuren als hij me zou vinden. Ik weet dat ik hier weg moet zien te komen maar hoe? Hoe de hel kom ik hier weg? Ik lig verdomme onder een bed verstopt voor mijn verloofde! Ik hoorde een deur langzaam open en dicht gaan, hij is in de kamer hier naast. Opeens herinner ik me weer dat er in de inloop kast een luik was die naar buiten leidde. Zo snel als ik kon sprong ik onder het bed vandaan en ik begon te rennen naar mijn kast, maar ik was te laat. Hij was hier! Hij was er verdomme. Ik zette het op een gillen en begon harder te rennen. 'Kom hier bitch!' hoorde ik hem schreeuwen en ook hij begon te rennen. God mag weten hoelang ik heb gerend naar de kast, naar mijn eigen kamer. Het was dom van me om me onder zijn bed te verstoppen. Ik opende zo snel ik kon mijn slaapkamer deur en sloot die toen. Ik draaide de sleutel om en gooide die weg, dat zou me tijd geven. Ik liep zo snel ik kon naar het nacht kastje en pakte daar geld, veel geld. 'Ronnie toe, schatje toe nou doe nou niet zo stom en open die deur..' zijn stem klonk lief,zorgzaam maar als ik zijn ogen zou zien, zijn blik. De rillingen liepen over mijn huid. Ik pakte een grote weekend tas en liep naar de inloop kast. 'Ronnie schatje je wil toch niet dat ik de deur open kom trappen?' -'Ik ben je schatje niet!' snauwde ik en ik begon allemaal kleding in me tas te stoppen, het maakte me niet uit wat het was als het maar warm was. 'Nu is het genoeg' hoorde ik hem zeggen. Hij begon harder op de deur te bonken , hij begon er tegen te trappen, maar dit keer was hij te laat. Ik opende de luik onder het tapijt en liet mezelf er toen in vallen ik sloot hem toen weer en ik begon te rennen, weg van dit akelige kut huis. Ik rende tot ik geen voeten meer over had, tot alles mij pijn deed. 'Veronica! Kom terug !' hij schreeuwde zo hard hij kon, maar van mij mocht hij blijven schreeuwen. Ik heb er genoeg van gehad. Ik was vrij. Eindelijk ik was vrij! Na twee jaren vol pijn en verdriet was ik vrij! Verlost van de duivel! Ik begon te gillen 'Ik ben vrij! Het is allemaal voorbij!' het begon te regenen maar dat kon me geen ene reet schelen , vanaf vandaag zou alles beter worden. Voor iedereen.

'Veronica luisterde je wel?' geschrokken keek ik op 'Uhh ja?' Jay keek me met zo'n 'ik weet dat je liegt' blik aan waardoor ik moest lachen. 'Sorry ik eeh had een flashback, wil je het nog een keer zeggen?' Hij zuchtte zogenaamd geirriteerd en begon weer opnieuw met zijn verhaal 'Ronniee je word bijna 17 ! nog twee weken, dus ik dacht, wat nou als ik een feest voor jou zou organiseren?' Mijn ogen werden groot 'Nee echt niet ! ' mompelde ik. 'Aah toe!!' Jay keek me met een pruillip aan waardoor ik me overgaf , 'Oke maar niet veel mensen en hou het bescheiden oké?' Jay glimlachde 'Wat jij wil babe' en hij knipoogde naar me...