63. || Rainbows ||

"Nee het sloeg nergens op." zei ik tegen hem. Het sloeg écht nergens op dus hij hoefde het niet te weten... "Niall, mijn liefste geweldigste beste kleine Ier, alsjeblieeeeeeeft?!" smeekte Justin verder en draaide me om zodat hij me met grote Oreo oogjes aan kon kijken. Hij zag eruit om op te eten. En niet alleen omdat zijn ogen net Oreo's waren, maar ook omdat hij er gewoon cute uitzag. Nee, hij zager niet alleen cute uit. Hij wás cute. "Justin, het is echt raar en je gaat me uitlachen als ik het vertel." had ik als argument. Want ik dacht aan Justin met échte Oreo's als ogen... En dat is toch raar? Niet voor mij... Maar wel voor iedereen die niet mij is. "En als ik nou beloof je niet uit te lachen?" vroeg hij en spoelde even zijn haar uit onder de straal van de douche. "Ja, dat zeggen ze altijd. En dan lachen ze daarna toch." mopperde ik. Hij keek me met een treurig gezicht aan. Hij vond het niet leuk dat ik hem niet gewoon vertrouwde. "Sorry Jus, maar je wilt het echt niet weten." zei ik en haalde mijn schouders op. Justin trok één wenkbrauw op. "Als ik het niet wou weten, had ik het je toch niet gevraagd?" daagde hij me uit en begon me te kietelen. Ik heb nooit gesnapt hoe mensen daar tegen kunnen. Met spastische bewegingen probeerde ik Justin van me af te slaan. "Whahaha stóóóóóóp!" gierde ik van het lachen. Mijn hand, die Justin probeerde weg te slaan, schoot per ongeluk uit. Zodat ik hem echt raakte, en niet zo'n beetje ook. "Oh my god, Justin! Sorry! Gaat het?!" riep ik meteen paniekerig en hielp hem overeind. Ik had hem met mijn vlakke hand op zijn wang geraakt. En dat viel op zich nog mee, maar vervolgens was hij uitgegleden en viel met zijn lip tegen het hendeltje van de cabine-deur.