62. || Rainbows ||

Ik zette de douche alvast aan en wachtte tot hij warm was. Justin was nog in de slaapkamer, bezig met joost mag weten wat. Vast zijn sms'jes checken of zoiets. Mijn hoofd bewoog mee op het liedje dat zich in mijn hoofd afspeelde.
"I've Always been the kind of girl That hid my face, So afraid to tell the world What I've got to say....
But I have this dream... Right inside of me, I'm gonna let it show It's time.... to let you know." zong ik zachtjes. Toen ik nog thuis was, huilde ik altijd bij dit liedje. Noem me zwak, maar de tekst raakte me gewoon. Ik kon nooit mezelf zijn.
"This is real, this is me I'm exactly where I'm supposed to be now Gonna let the light shine on me...
Now I've found who I am There's no way to hold it in, No more hiding who I wanna be.... This is me."
Ik was een groot Demi Lovato fan, en ja; ik kende zo goed als al haar liedjes uit mijn hoofd. Justin kwam de badkamer in gewandeld. "Ik wist niet dat jij kon zingen?" vroeg hij verward, aar er klonk trots in zijn stem. Ondanks wat er zo straks gebeurd was, bloosde ik bij het aanzicht van Justin in zijn nakie. "Euh, ja.. E-een beetje..." stotterde ik en ging gouw de douchecabine in. "Je zingt beter dan ik..." merkte Justin op en kwam achter me aan. Hij legde zijn handen op mijn schouders en zijn hoofd op mijn schouder. "Niet waar." ging ik tegen hem in en grinnikte even. "Wel waar. En wat is er grappig? Ik wil ook geniepig mee kunnen grinniken."
"Niks bijzonders." wuifde ik het weg. Maar Justin liet het er niet bij zitten. Natuurlijk niet, anders heette hij geen Justin. "Tell meh pleaseeee?" smeekte hij.