Hoofdstuk 1. Sam

"Pas je goed op jezelf?" Ik zucht. "Ja mam.""Wel genoeg blijven eten he?" Ik rol met m'n ogen. "Tuurlijk mam.""En ook..." Ik onderbreek haar. "Mam, ik ben bijna 18 en ga studeren in Londen, heb genoeg vrienden daar en een kamergenoot. Er zijn dus genoeg mensen die op me zullen letten oke?" Ze kijkt me verbaast aan. "Eh, oke is goed. Maar wel bellen he?""Zal ik doen. Nou doeg! mijn vliegtuig gaat zo vertrekken. Hou van jullie!" Ik geef mijn ouders een knuffel en een kus. "Niet huilen mam, het komt wel goed." Stel ik mijn moeder gerust. "Dag pap!" Dan pak ik mijn koffer en loop ik weg. Wat een gedoe zeg! Ik ga ze echt wel missen hoor, daar niet van. Maar aangezien mijn moeder van plan is om elke dag een uur aan de telefoon te hangen, met ingang van morgen, hoef ik niet bang te zijn voor heimwee. Eindelijk naar Londen. Wat een gedoe was dat om te vertellen dat ik communicatie ga studeren in Londen om journalist te worden...




1 JAAR EERDER
"Eh, pap, mam, ik wil jullie iets vertellen." Ik zie gelijk de schrik op mijn moeders gezicht. "Ben, ben je zwanger?" vraagt ze. "Tuurlijk niet!" Hoe zou dat nou kunnen? Aangezien ik ongeveer 1 maand geleden mijn ex nog helemaal heb volgescholden omdat hij vreemdging. "Nee, ik eh, ik wil volgend jaar communicatie studeren." Ik zie de opluchting bij mijn vader. "Dat is toch niet zo erg?" vraagt hij en hij wil weer opstaan. "Nee, maar ik wil studeren in Londen."




NU
En toen gebeurde het gebruikelijke bij een overbezorgde moeder, ze viel flauw. De rest ken je wel. ruzie, gedoe, gestamp, tranen, goedmaken en ik mag gaan! Ik kijk even op een bord. Holy shit! ik moet rennen! ik race, met mijn koffer op wieltjes, gaat niet heel erg goed, richting mijn gate en stap nog net op tijd in. Gelukkig. Gehaald. Ik doe mijn koffer boven mijn hoofd en ga op mijn plek zitten. O tuurlijk! Recht naast een oud,dik mannetje dat snurk in zijn slaap. dit wordt echt een hele lange reis.






EEN PAAR UUR LATER
Shit! We zijn er al! Had 1 van die stewardessen me niet wakker kunnen maken? Het vliegtuigvoer is trouwens ook niet te eten. Als ik in de ontvangsthal ben, hoor ik mijn telefoon. Mijn moeder. Tuurlijk. "Hoi mam! Ja joh! Het was echt een leuke reis! Ja. Ik wacht nu op mijn bagage. Ja. Zal ik doen! Dikke kus aan pap! Doei!" Zucht.

En dan weet je niet waar je heen moet. Ik kijk om me heen maar zie geen richting aanwijzer. Wacht. Ik zie een groepje mensen staan en loop erheen. "I'm sorry, but do you know where the nearest bus stop is?" de vrouw draait zich om en ik heb door dat ik een "Welcome Home Harry!" feestje verstoor. Ai.








Sorry voor mijn Engels als dat niet echt goed is.... Reacties? xxx