Living forever 17.4

Nathan
Ik hoorde de woorden, maar de betekenis er van drong niet tot me door. Ik keek stom naar Max terwijl me begon te dagen wat hij zo juist gezegd had. Max keek me niet aan, maar staarde naar de grond waarschijnlijk wachtend op een woede uitbarsting van mij.
‘Op een paar na?’ mijn stem klonk gek. Was dit mijn stem wel? Het klonk niet zo.
‘Iets wat wisselkinderen heet,’ zei Max zachtjes. ‘Elfen moeders ruilden hun kinderen om met mensen kinderen in de hoop dat hun kinderen het zouden overleven.’ Weer duurde het even tot de betekenis van deze woorden tot me door drong.
‘Ik ben een wisselkind,’ fluisterde ik zachtjes. Max knikte. Ik liet dit even tot me bezinken. ‘Waarom heb je het me nooit eerder verteld?’ Mijn stem was dit keer maar een schorre fluistering.
‘Heb je me ooit horen schreeuwen?’ fluisterde Max. ‘Tom zorgde er meestal voor dat ik wakker werd voordat ik de rest wakker maakte. Heb je ooit wel eens iets van mijn nachtmerries gemerkt?’ Ik schudde verbaasd mijn hoofd. ‘Ik kan me ieder elfen gezicht voor de geest halen. Iedere man, iedere vrouw, ieder kind… iedere moord. Ik hoor hun schreeuwen, zie hoe ze sterven. Hoe ze afgeslacht worden…’ Max keek me niet aan. ‘Ik zie het, voel het, alsof ik ze zelf vermoord heb. Soms als ik wakker word geloof ik ook echt dat ik al die wezens vermoord heb.’
‘Maar Max, je hebt ze niet vermoord!’ zei ik verbaasd en ergens verontwaardigd. ‘Had je verwacht dat ik boos zou worden? Woedend? Je nooit meer wilde zien?’ Beschaamd knikte Max. ‘Waarom? Het is niet dat je zelf ooit een elf vermoord hebt… toch?’ Max schudde zijn hoofd.
‘Ik was bang dat je je verraden en gebruikt zou voelen,’ zei hij zachtjes.
‘Waarom gebruikt?’ vroeg ik nog verbaasder.
‘Nathan ik wil niet met duistere magie rond lopen,’ zei Max. ‘Ik wil de elfen vinden in de hoop dat ze mijn magie veranderen.’
‘Dus?’ vroeg ik. ‘Het is niet dat ik weet hoe je de elfen moet vinden of hoe je magie van donker naar licht moet maken.’
‘Ik hoopte dat de elfen jou zouden vinden,’ fluisterde Max zachtjes. ‘Er zijn verhalen over fluisteraars. Bollen die wanneer een elf ze in de hand heeft en een andere elf in de buurt is oplichten. Zo zouden de elfen de wisselkinderen terug kunnen vinden.’ Ik dacht even na.
‘Dus je wilt me hier alleen hebben voor..?’ begon ik.
‘Natuurlijk niet,’ zei Max. ‘Je bent mijn vriend Nathan, maar in het begin was het het idee dat Tom en ik via jou in contact zouden komen met de elfen.’ Ik liet dit weer tot me doordringen. Jeetje wat was ik vandaag traag van begrip.
‘Mag ik even alleen nadenken over alles wat je me verteld hebt?’ vroeg ik zachtjes.
‘Natuurlijk,’ zei Max. ‘Moet ik weg gaan?’
‘Nee, ik ga wel naar mijn kamer,’ zei ik en met de bol, die ik van de natuurgeesten gekregen had, in mijn hoofd liet ik Max achter bij het meer.