Hoofdstuk 29

Max P.O.V.

Ik word wakker gemaakt door Michelle die voor me staat. ‘Goeiemorgen.’ Brom ik. Ik ben niet echt een ochtendmens. Michelle kruipt naast me in bed en ik doe mijn ogen weer dicht, ik ben nog te moe om wakker te blijven. Ongeveer een uur later wordt ik wakker van een klop op mijn deur. Ik heb geen energie om te antwoorden dus mompel ik maar wat. Ik kijk naar Michelle die ook weer in slaap is gevallen. Ik besluit ook nog maar even mijn ogen dicht te doen.
Een uurtje of twee later wordt ik wéér wakker dit keer van een dichtslaande deur. Kunnen ze me dan ook nooit laten slapen. Ik luister of ik kan horen wie er binnenkwam maar ik hoor niks. Net als ik weer wil gaan slapen hoor ik iemand de trap op stormen en hoor ik gesnik in de kamer naast me. Waarom zou mijn zusje huilen? Maar ik ken haar goed genoeg om te weten dat ze nu even met rust gelaten wil worden en dus besluit ik maar even mijn tv aan te zetten. Na nog geen tien minuten hoor ik de deur van de kamer naast mij wee opengaan en hoor ik Maura de trap weer af lopen en de deur keihard dichtslaan. Ik vraag me af waar ze naartoe gaat. Ik loop naar haar kamer en zie dat ze haar rugzak en IPod mee heeft genomen. Ik schrik me dood, dat doet ze nooit. De IPod vind ze te duur om mee te nemen. Ik zie ook dat haar mobiel nog hier ligt, dat is ook opmerkelijk omdat ze meestal vast geplakt zit aan dat ding. Opeens bedenk ik me dat ze gister zei dat ze bang was me kwijt te raken, en dat Lucas had verteld dat hij een vriendin heeft. Wacht even… Ze zal toch niet weggelopen zijn…
Ik ren naar benden om aan Hanna te vagen of zij weet waar Maura naartoe is. Ik ren de keuken in en zie daar Lucas naast een meisje zitten dat waarschijnlijk zijn vriendin is en ik besluit mezelf maar even voor te stellen. ‘Hoi, ik ben Max.’ zeg ik terwijl ik mijn hand naar het meisje uitsteek. ‘Ik ben Lotte.’ Zegt ze dan. Oké genoeg kennis gemaakt. ‘Hanna, weet jij waar Maura naartoe is?’ vraag ik haar. ‘Nee, ik dacht dat jij dat wel zou weten.’ Antwoordt ze lichtelijk geschrokken. ‘Nou nee, maar ik ben bang dat ze weggelopen is.’ Antwoordt ik. Aan de verbaasde blikken te zien hadden ze dat allemaal niet verwacht…