To the cullens

Eden POV.

Ondertussen was Jasper ook naar me toe gelopen en had naast me neer gehurkt. “gaat het?” vraagt hij bezorgd. Ik knik “ja gaat wel” Alice was uitgeschreeuwd en de tweeling was de wc uitgevlucht. Ze komt ook naar me toe. Alice en Rose helpen me omhoog. Het merkte me op dat Jasper me niet aanraakte echt nooit ook nooit eens per ongeluk ofzo. Ach waar maak ik me druk om. Ik geef Alice een knuffel “dankje” fluister ik in haar oor. “graag gedaan” zegt ze als we elkaar loslaten. De tweede bel was al 10 minuten geleden gegaan en ik hoor nu in de les te zitten. “Heb jij nog zin om naar de les te gaan?” vraagt Jasper. Ik schud mijn hoofd nee les is echt het laatste waar ik nu zin in heb. Maar naar huis ik huiver bij ook maar het idee. Jasper merkt het meteen “wat is er?” vraagt hij bezorgd “ehm... ehm... niks.” stamel ik. Ik weet het het is niet echt overtuigend. Maar ten eerste: kan ik al niet meer normaal praten als hij ook maar naar me kijkt laat staan als hij diegene is die de vraag stelt. En ten tweede: ik kon hem toch niet gewoon vertellen over wat Agatha zou doen als ze hoort wat er nu net is gebeurd. Ik weet het ook niet precies maar geloof me dat word een hel. Ineens wordt Alice weer de vrolijkheid zelve en roept het bijna uit: “kom met ons mee naar huis.” ik was blij dat ze het voorstelde anders moest ik naar 'huis'. De andere waren al weg gereden in hun auto's en Jasper en ik liepen naar de zijne. Hij kijkt me heel ongelovig aan “je kan het me heus wel vertellen hoor.” heel even vraag ik me af wat hij bedoeld maar dan denk ik aan ons gesprek. “er is echt niks Jasper laat het nou gewoon.” hij begrijpt dat hij er beter over op kan houden en stapt in. Hij moest eens weten wat er echt aan de hand was. Ik stap ook in en hij rijd met een grote snelheid het parkeer terrein af. “heej Jasper...” vraag ik aarzelend “ja” “ehm ik heb eens opgevangen van Alice dat jij heel goed bent in Frans.” “ja dat klopt.” “nou ik vroeg me af of jij me zou kunnen helpen als er iets compleet fout gaat.” “hoe bedoel je?” vraagt hij “nou ik weet dat ik nog geen Frans gehad heb maar mezelf kennende weet ik zeker dat ik het helemaal ga verpesten net zoals altijd en dan heb ik graag iemand die me zou willen helpen.” “oh oké” zegt hij “tuurlijk wil ik je helpen.” een grote grijns verschijnt op zijn gezicht en het lijkt nogal aanstekelijk te zijn want ik merk dat er op mijn gezicht precies dezelfde grijns staat.