Hoofdstuk 28

Na ik denk een uur of twee naar mijn IPod geluisterd te hebben op mijn bed en tv te hebben gekeken, besluit ik maar weer naar beneden te gaan. En nog steeds zijn alleen Hanna en Ben er die alweer aan de telefoon zitten. Net als ik wil vragen of zij weten waar Lucas is hoor ik de deur open gaan. Nog geen twee seconden later staan Lucas en een mij totaal onbekend meisje in de keuken. Ben legt net de telefoon neer en Hanna staart Lucas alleen maar aan, net als ik trouwens. ‘Ehmm, mam, pap, Maura dit is ehh… mijn ehh… vriendin Lotte.’ Stamelt hij terwijl het meisje, dat blijkbaar Lotte heet, alleen maar naar de grond staart. Ik kijk Lucas met open mond aan en voel een steek door mijn hart gaan. Wacht even… een steek door mijn hart? Ik was toch niet verliefd op hem ofzow? ‘Ehmmm… nou eh.. gefeliciteerd dan maar hè?’ probeer ik glimlachend tegen Lucas te zeggen alhoewel ik liever zou gaan huilen. Nog voordat hij wat terug kan zeggen ren ik de keuken uit, naar boven. Naar mijn kamer. Ik heb de deur nog niet dicht gedaan of de tranen beginnen al te stromen. Ik was blijkbaar toch verliefd. En nu heb ik helemaal niemand meer. Max en Michelle hebben elkaar en ze hebben geen oog meer voor mij. Lucas heeft Lotte dus die zal ook niet veel tijd meer voor mij hebben en Hanna en Ben zijn de hele tijd aan het bellen met mijn ouders en anders zijn ze wel aan het praten. Ik besefte me maar al te goed dat ik nu niemand meer voor mij alleen had en door dat idee begn ik nog harder te huilen. Ik besloot dat het zo niet langer kon en pakte wat spullen waaronder mijn IPod en wat kleren en stopte ze in een rugzak. Ik droogde mijn tranen en liep naar beneden. Zonder nog iets tegen iemand te zeggen liep ik de deur uit en sloeg ik de deur achter me dicht. Ik ging weg. Ik had genoeg geld voor één trein- of buskaartje. Ik moest alleen nog beslissen waarheen.