Prologue

      'Boys, it's time. Harry, Louis.' Paul keek ons beide even kort aan en sloeg zijn ogen neer. Liam kneep even in mijn schouder en in het voorbij gaan schonken Niall en Zayn ons een bemoedigend knikje. Ik kneep even kort in zijn hand en hij maakte zijn hand los uit de mijne. Zonder me nog aan te kijken liep hij voor me uit en ik volgde hem. Natuurlijk volgde ik hem. Waar hij ging, ging ik. Alsof we met een zijde draadje aan elkaar verbonden waren. Ik kon niet bij hem weglopen, hoe graag ik het ook zou willen.
      'I love you,' fluisterde hij haast onverstaanbaar en stapte het podium op. Overal zaten mensen en ik werd bijna verblind door de flitsen van camera's. Harry's hele lichaam trilde, maar hij leek het niet te merken. Hij staarde doods voor zich uit. Zijn adem stokte en ik wilde hem aanraken. Hem knuffelen, zijn hand vast houden en hem troosten, maar het mocht niet. Het kon niet. We mochten geen aanleiding meer geven dat er iets speelde tussen ons, want dat was niet zo. Dat was wat het management had gezegd. Dat was de waarheid, maar die wilde ik niet horen. Niet uit Harry's mond. Niet omdat ze hem de schuld hadden gegeven van dit alles.
      'This- The picuture was a mistake. It was just a stupid joke. There's nothing going on between me and Louis. He is very happy with Eleanor and-' Harry stem stierf weg. Mijn hart leek te stoppen met kloppen. Hij had de woorden gezegd. Er was niks tussen ons en dat was definitief. Alsof het er echt nooit was geweest, in plaats van dat het ons was ingespraat.
      'Larry Stylinson was- is just something the fans made up. Louis and I have never been, will never be, together.' Als in een reflex greep ik zijn arm, die hij van zich af schudde. Hij loog. Dit was niet wat hij had moeten zeggen. Dit was niet wat hij me had toegefluisterd. Dit was niet eerlijk. Harry's adem stokte in zijn keel toen hij zijn gezicht naar me toe draaide. Zijn normaal groene ogen leken hun kleur te zijn verloren. Zijn ogen smeekten, staarden in de mijne alsof hij sorry wilde zeggen, maar het drong niet tot me door.
      'Haz,' fluisterde ik zonder echt geluid te maken. De krullenbol moest het gehoord hebben, maar gaf geen reactie. Hij deed niks. Hij staarde alleen maar voor zich uit, zich zwaar bewust van het feit dat alle camera's op hem gericht waren.
      Larry Stylinson was niet echt, nooit geweest en zou het ook nooit worden. Zijn woorden, niet die van het management. Zijn woorden. Tranen prikten in mijn ogen, dreigden uit mijn ooghoeken te ontsnappen, maar ik beet hard op mijn wang om ze binnen te houden. Harry wendde zich van me af en keek naar alle mensen voor ons. Zijn stem klonk vreemd hees door de ruimte en ik hoorde al niet meer wat hij zei.
      Ik werd uit mijn trance gehaald door Niall, die zijn hand om mijn pols sloot en me het podium af trok.