175. Medailles en gefluister.

De laatste minuten gingen razendsnel voorbij en het was telkens een grote spanning als andere meisjes hun punten kregen. Niemand had meer dan mij. ik was hier zonet de wereldkampioene geworden in de ritmische gymnastiek. Ik kon het niet geloven. Na alle routines plaatsten de werknemers een podium op de turnmat en gingen ze vlaggen achteraan. Je zag werknemers volksliederen opzoeken en na een paar minuten was het zover. Het klassement verscheen nog eens op het grote scherm in de zaal en mijn naam pronkte helemaal boven het klassement met het nummer één ervoor.

Werknemers kwamen naar ons toe en legde ons uit wat nu de bedoeling was. We moesten recht staan en naar een grote inkom haal aan de zaal gaan staan net naast de trappen waar fans en kijkers opzaten. Éénmaal we er stonden, ik samen met het meisje op de tweede plaats die ik niet kende maar me wel succes had gewenst en Anna, drumden de mensen om handtekeningen te bemachtigen. “Aan de kant jullie, ik ben Maaike’s mental coach en dit is haar vriend.” Hoorde ik door de mensenmassa heen. Niet veel later zag ik Friedolien haar hoofd in mijn ooghoek omhoog schieten. “ Hoi Friedolien.” glimlachte ik toen ik net een handtekening op een vlag aan het zetten was. Ik deed enkele stappen aan de kant en ging naar Friedolien. Bill stond naast haar. Hij reikte zijn hand uit naar me en ik gaf hem mij hand. Hij gaf er een kus op en mompelde iets. Ik kon het niet verstaan want er werd weer iets door de microfoon gezegd. Ik kon niet vragen of hij het even kon herhalen want ik werd naar voor geduwd. Het was tijd voor de medailleceremonie.

De medailleceremonie was een heel gebeuren. We wandelden in een mooi rijd terug naar de mat toe en stonden klaar achter het podium. Alle fans stonden recht en juichend ons toe. het was een echt kippenvelmoment. Zenuwachtig bleven we staan want er werd eerst nog een speech afgebrabbeld waar niemand echt een woord van verstond en toen was het zover. Om de beurt werden onze namen afgeroepen. Eerst die van Anna die op de derde plaats stond, toen het blonde meisje en toen mijn naam. Met een grote glimlach en zwaaiend ging ik op het podium gaan staan. Om beurt kregen we ook onze medaille. Om eer lijk te zijn was het wel nog zwaar zo rond je nek. Goud woog plots veel zwaarder dan ik me kon herinneren op andere wedstrijden. Ik kreeg nog een boeket bloemen en toen was het tijd voor het volkslied. We draaiden ons naar de vlaggen en meteen daarna klonk het Duitse volkslied door de speakers. Ik mompelde de woorden mee en kreeg tranen in mijn ogen. Ik had dit als eerste Duitse in lange tijden gedaan. Ik had gewonnen voor mijn land en voor mijn vrienden,familie. Ik had gewonnen voor mezelf, omdat ik het kon!