7

Voorzichtig open ik mijn ogen als er een felle lichtstraal op me schijnt. De gordijnen vergeten dicht te doen. Slim Emily. Voordat er ook maar iemand naar binnen kan komen trek ik snel wat schone kleren aan die ik in mijn tas had gepropt en neem mijn tandenborstel mee. Binnen heb ik al snel door dat er nog helemaal niet wakker is dus ga ik maar opzoek naar een badkamer om mijn tanden te peotsen. Het klinkt misschien raar, maar ik ben eerlijk gezegt bang om hier te gaan douchen. Bang dat er opeens iemand binnen komt ofzo. Al zijn deze jongens hier niet zo, maar ja. Als ik dan eindelijk de badkamer gevonden heb begin ik zorgvuldig mijn tanden te poetsen waarna ik weer terug naar binnen ga. Zouden Eleanor, Danielle, Perrie en Misha ook zijn blijven slapen? Gisteren ben ik er achter gekomen dat Danielle de vriendin van Liam is, Perrie die van Zayn en Misha van Harry. Al lijkt ze niet echt het soort meisje waar hij normaal op zou vallen.Ach,ja dat is al weer iets van 2 jaar geleden ofzo. 2 Jaar... Niet aan denken Emily, daar word je alleen maar depri van. Al zei Eleanor dat het wel goed was om soms even bij iemand uit te huilen, en het voelde ook aardig goed. Gewoon bij iemand die geen vragen stelt, en precies weet wat die moet doen als iemand verdrietig is. Eleanor zou een geweldige moeder zijn. Voorzichtig zet ik me neer op de bank wat een pijnlijk kreuntje opleverd. "Stomme blauwe plekken." mopper ik zacht. "Welke blauwe plekken?" klinkt het opeens. Verschrikt kijk ik op. Niall. "Please never do that again would you." zucht ik, opgelucht dat het niet een of andere serie mordenaar is aangezien het wel erg stil was hier, of nog erger hem. Een lief lachje weerklinkt door de living, wat bij mij ook een kleine glimlach opleverd. Sinds dat ik Niall ken weet ik weer wat echt lachen is. Alsof hij me dat opnieuw heeft geleerd, heel vreemd als je er zo over nadenkt. Vroeger kende ze me op school altijd als de lachebek, een heel vrolijk meisje waarbij alles in haar leventje mee zat. Totdat Harry weg ging. "Gaat het wel?" hoor ik een zacht Iers stemmetje vragen. Langzaam knik ik. "Over welke blauwe plekken had je het?" Voorzichtig kijk ik hem aan, zijn normaal blauwe nieuwschierige oogjes staan nu vol bezorgdheid en zorg. Zal ik het hem zeggen? Over alles wat er gebeurd is, alles er gewoon uitgooien en dan maar hopen dat hij het niet tegen zijn vrienden verteld. Ik schud mijn hoofd. "Niks ernstig, ik heb me gister avond per ongeluk uit het bed laten vallen en heb nu twee blauwe plekken op m'n rug." verzin ik even snel. Niall kijkt me nog even onderzoekend aan. Hij geloofd me niet, dat is duidelijk. "Ow okay, wil je ook wat te eten?" vraagt hij dan, maar ik schud mijn hoofd. "Nog geen trek." Leg ik uit als ik naar zijn verwarde hoofdje kijk. Hij lijkt er vrede mee te hebben en verlaat de living dan, naar de keuken denk ik maar. Ik loop nog even terug naar 'mijn' kamer en trek een dikke vest aan waarna ik richting de deur loop. "What are you going to do?" klinkt het oppeens achter me. Verschrikt draai ik me om. Eleanor. Waarom ben ik zo bang vandaag? "Even luchtje scheppen." Een bezorgde frons staat op haar voorhoofd. "Promis me you come back." Ik zucht diep. "I promis." ik draai me om naar de deur en open die. "Emily," klinkt het rustig waardoor ik me weer richt tot Eleanor. "please look out." ik knik met een vage glimlach en loop weg. Gisteren kwam ik langs een klein afgelegen parkje met wat oude speel apperaten voor kinderen, en daar is waar ik nu naar toe wil. Gelukkig voor mij is het niet zo erg ver van het hotel af en ben ik er zo. Voorzichtig neem ik plaats op de schommel en beweeg wat heen en weer zodat ik langzaam maar zeker steeds een stukje verder ben verwijderd van de grond. Het is een heerlijk gevoel, de wind door je haren en de controle die je over de schommel heb. Wat zou ik die graag over mijn eigen leven willen hebben. Gewoon helemaal opnieuw beginnen. Ergens anders, waar niemand je kent, een nieuwe start. Wat zou dat heerlijk zijn, maar nu nog alleen iets om over te dromen. Zolang ik weet dat hij nog steeds bij mijn moeder is, kan ik niet opnieuw beginnen. Nu zou je me wel verklaren voor gek maar ik kan het gewoon niet. Ergens diep binnen, blijf dat onveilige gevoel nog altijd zitten. Ik weet niet of het gewoon helemaal alleen aan hem ligt of het feit dat hij en m'n moeder nog gewoon samen zijn. Van binnen vreet het me helemaal leeg, terwijl ik van buiten het, het liefst niet laat merken dat ze hem verkoos boven mij. Het doet me pijn dat ze zich blijkbaar helemaal geen zorgen maakt om haar enige dochter. Of zou hij iets anders hebben gezegt tegen haar? Dat ik zogenaamd tegen hem had gezegt dat ik weg wilde en hij me liet gaan? Zo ziek is hij wel om zo iets te flikken. Alleen maar zodat ik in de problemen kan komen en al helemaal het huis niet meer zou mogen verlaten. Ik was blij met het kleine beetje vrijheid wat zich de achtertuin noemde. Het voelt fijn dat ik nu inpreciepe gewoon kan staan en gaan waar ik wil, maar ik hou me nog in. Eigenlijk vind ik het nog een heel stuk vanuit Cheshire naar London. Ik schrik op uit mijn gedachtes als ik plots twee armen mijn rug voel aan raken. "Rustig ik ben het maar, Louis." roept hij lachend als hij blijkbaar ziet dat ik even verstijfde. Opgelucht haal ik weer adem en stop langzaam de schommel waar ik op zit om naast Louis plaats te nemen op een bankje. Er is een stilte tussen ons. Geen ongemakkelijke, nee dit is er zo een waar je gewoon weet dat we beide aan het nadenken zijn over iets wat ons dwarszit. "You know you should be really happy with someone like Eleanor right?" vraag ik oppeens. Hij lijkt verbaast te zijn maar knikt dan toch. Er verschijnt een liefde volle glimlach op zijn gezicht als hij al aan haar denkt. Hopelijk vind ik ook ooit iemand die zo naar me zou kijken.