5

Na aardig veel te horen gekregen hoeveel het hem spijt zijn we eindelijk weer terug in het hotel. Toch heb ik het hem nog niet helemaal vergeven. Ik zou het graag doen, maar ik ben er nog niet echt klaar voor denk ik. Harry opent de deur en loopt voor me uit naar binnen. "Is she back?" klinkt een vage stem vragend waarna ik verschijn. "Hi everyone." mompel ik wat ongemakkelijk aangezien iedereen me nu zo eng aanstaart alsof er zo juist een of ander wonder gebeurd is. "Ik ben Liam en dat zijn Zayn en Louis, Niall en Harry kende je al heb ik begrepen." ik knik maar langzaam en besluit nog niets over de ouwde vriendschap tussen mij en Harry te zeggen, ze zullen er vanzelf wel achter komen denk ik. "Zullen we een filmpje kijken?" vraagt een meisje met aardig lang bruine haar. Ze heeft een liefelijk uitstraling, zo eentje die je als ouder maar al te graag als schoondochter wilt hebben. "Ik ben Eleanor Calder trouwens, Louis vriendin." ik knik langzaam. "Emily Flinn." Na nog drie andere namen gehoord te hebben heeft Niall me mijn kamer laten zien. Het is een gewoon saaie logeerkamer waar alleen een bed, nachtkastje en kledingkast in staan. Als hij naar binnen is en het eindelijk heeft opgegeven om me mee te krijgen naar de woonkamer waar iedereen een film aan het kijken is, klim ik het raamkozijn op en open beide ramen zodat ik er goed tussen pas. Het is ondertussen al een tijdje geleden gestopt met regenen en het word zelfs al een beetje donker. Ik zet me even goed waarna ik aandachtig de sterren bestudeer. Sterren kijken heb ik altijd al geweldig gevonden, ze lijken zo klein maar in feite zijn ze gewoon groter dan jezelf bent. Vroeger deed ik het altijd samen met mijn vadet voordat hij een auto ongeluk kreeg die hij helaas niet overleefde. Ik weet nog dat ik en Harry toen samen nachten lang hadden gehuild om hem. Harry... Een diepe zucht erlaat mijn mond. Hij heeft me niet echt een reden verteld vandaag, waarom hij me niet kwam opzoeken, of waarom hij geen contact nam. Mijn moeder heeft ook nog helemaal niks van zich laten horen. Zou ze me eigenlijk wel missen, of is ze blij dat ze eindelijk van me af is? Waar heb ik dit ooit aan verdient? Ik bedoel, ja, ik heb vroeger wel eens kattekwaad uitgehaald met Harry, maar waarom ik? Die vraag spookt al een hele tijd door mijn hoofd. Waarom? Zo veel vragen waar ik mee zit, het lijkt wel alsof mijn hoofd ontploft. Sinds dat hij is weg gegaan om zijn droom waar te maken, leefde ik in mijn nachtmerrie. Een paar weken geleden durfde ik zelfs niet meer in de spiegel te kijken, bang voor wat ik zou zien, bang voor wat hij met me had gedaan. Dit leven wens je, je ergste vijand niet eens toe. En geloof me ik kan het wel weten. Zelf vind ik het nog een heel wonder dat ik levend het huis heb kunnen verlaten. Toch nu ik zo ver weg van huis ben, voel ik me nog niet helemaal veilig. Iets zegt me dat mijn 'vrijheid' niet lang meer zal duren. Het kan ook gewoon zijn dat ik het niet gewend ben en gewoon een soort angst heb gecreëerd dat hij me, maakt niet uit wat ik doe of waar ik ben, overal zal vinden en het erger maakt dan dat hij al was. Ik kijk nog één keer omhoog voordat er op de deur geklopt word. Een zachte "binnen." verlaat mijn mond en al gauw hoor ik hoe de deur geopend word. "Hi Emily, ik ben het Eleanor." klinkt het vanuit de deuropening. Verbaast draai ik me om. ik had eerder de nieuwschierige Niall verwacht die me nog even probeerde over te halen om binnen te zitten. "Uh hee, wat is er?" vraag ik nog een beetje verbaast. "Nou je lijkt de hele tijd zo... afwezig. " ow hier komt het. Ik heb nu echt geen zin om het helemaal uit te gaan leggen. Ik hoef geen medelijden, het einige wat ik wil is dat het allemaal thuis stopt en dat ik me daar weer veilig kan voelen, zonder op alles te letten wat ik doe. "Ik wilde je alleen even laten weten dat als je iets kwijt wilt en het niet aan een van die jongens wilt vertellen, je altijd bij mij of Danielle kan komen." Ik glimlach zwakjes en knik. "Doe het niet als je het niet kan." merkt ze opeens op. "Je lach. Doe het niet als je dat niet kan." is haar antwoord op mijn verbaasde uitdrukking. En ja hoor, daar gaat de eerste traan. Ik heb echt geen idee waarom, maar ik huil nu gewoon. Met een bezorgde blik en open armen komt ze naar me toe gelopen en slaat ze voorzichtig om me heen, om vervolgends rustig over mijn rug heen te wrijven. Het gekke is ook nog dat het helemaal geen pijn doet. Alsof ze precies weet wat ze moet doen, een soort moeder figuur. Mama. Nu moet ik nog meer huilen. Luide snikken verlaten mijn lippen terwijl Eleanor sussende woordjes richting mijn oor fluisterd. Ze is echt een hele lieve meid. Ze kent me niet eens, of weet ook niet waarom ik zo huil, maar toch doet ze zo aardig en zorgzaam. Louis boft maar met een vriendin zoals zij.