3

Als we dan voor een deur staan met de nummers 290 erop steekt hij zijn sleutel in het slot. "Ik waarschuw je wel alvast vier hebben hun vriendinnetjes meegenomen." Ik lach even en knik dan. "Boys?" roept Niall luid terwijl hij naar binnen loopt. "I bring some food and a girl!" Okay, nu klinkt het alsof ik iets ben wat ze kunnen eten of kopen. "Normaal is het Harry die meiden meeneemt." hoor ik een jongens stem. Harry? Mijn adem stokt in mijn keel. Zou hij? Nee Emily dat kan niet. Anders zou hij je toch echt heus wel zijn op komen zoeken zoals hij toen beloofd had als hij in Engeland zou blijven. Ik sta nog stil in de gang. "Niall misschien moet je haar even halen." klinkt een zachte meiden stem. "Of ze is gewoon flauw gevallen van Harry." klinkt er een nog een andere stem waarna veel gelach. Uit het niets verschijnt Nialls schattige gezichtje in de deur opening. "Kom." is zijn simpele aanpak. Met een lachje natuurlijk. Langzaam kom ik de gang uit en heb meteen acht paar ogen op me gericht. Ik ben goed in tellen ja. Van alle acht mensen in de woonkamer ruimt, zijn mijn ogen maar gericht op één persoon. Zijn groene ogen staan schuldig maar tegelijkertijd ook verbaast. "Okay, dit is nogal ongewoon." mompeld het blonde meisje naast hem. "Kennen jullie elkaar?" klinkt een stem vragend. Ik haal mijn schouders op. "Geen idee, kennen wij elkaar?" Harry kijkt me verbaast aan. Dit had hij al helemaal niet verwacht. Nou ja ik had ook niet verwacht dat hij zijn beloftes niet na zou komen. In die twee jaar ben ik veranderd, ik ben eerlijk. Ik ben niet meer dat bange meisje van vroeger. Dat meisje die altijd dacht dat ze het zonder hem niet zou redden, dat meisje is weg. "Emily." zucht hij. Verbaast worden we beide aangekeken. "Heel lief van je Niall, dat ik hier mocht blijven slapen enzo. Maar ik zoek toch liever iets zelf." Met die woorden loop ik het apartement uit de straat op.