2

Als het al aardig begint te schemeren pak ik een tas in met dingen die ik echt nodig heb en nog wat geld waarna ik zo snel mogelijk het huis verlaat. Weg hier. Ik denk dat ik maar ergens in Londen iets ga zoeken. De wind voelt koud aan terwijl ik mijn weg maak naar het metro station. Gelukkig heb ik een niet al té grote tas mee genomen dus kan ik hem overal makkelijk mee nemen. Ik stap langzaam de nog aardig rustige metro in en neem plaats op het eerst vrij komende plekje. Wat voelt dat goed, zitten. Mijn benen begonnen al aardig pijn te doen. Ik stop mijn oordopjes in en luister wat muziek. Zo vergeet ik alles even om me heen. Niks wat me dan nog lastig kan vallen. Niks en niemand. Ik wou dat het altijd zo kon zijn, zoals ik me voel als ik mijn muziek luister. Vrij, zorgeloos en niemand om me heen. Ik heb niks of niemand nodig zo lang ik maar muziek heb. Niemand pak dat ooit van me af. Zachtjes zing ik mee met het nummer Skyscraper van Demi Lovato. Niets vermoedend zing ik steeds wat harder tot ik op mijn schouder getikt word. Verbaast haal ik één oortje uit en kijk naar de oude vrouw. "Jonge dame, je heb echt een prachtige stem. Misschien zou je je eens moeten opgeven voor een taleten jacht." complimenteerd ze me. Ik bedank haar netjes en vraag waar we nu eigenlijk zijn. "De volgende stop is in het hartje van Londen." antwoord ze. Ik knik en sta op om alvast richting de deuren te lopen van het rijdende voertuig. Als de metro dan stopt en deuren open gaan vlieg ik er zowat uit. Onderweg richting Londen was het erg druk geworden waardoor ik er nu zowat uit vloog. Ik loop de trap op en kom terrecht in de drukke straten van Londen. Okay, nu ben ik hier. Het eerste wat ik nu zoek is iets goedkoops te eten. Ow Harry waarom moest je nou toch weg gaan. Anders was ik nu niet hier in Londen zonder planning. Ik loop naar een kraampje en wacht netjes op mijn beurt. Misschien zou ik toch een keer naar een dokter moeten gaan, mijn benen begeven het haast. "Kan ik deze prinses helpen?" haalt de man achter het kraampje me uit mijn gedachtes. Beschaamt kijk ik op en bestel een hotdog. Ik geef hem het geld wat hij vroeg en eet mijn hotdog verder op een bankje. Ik kijk nog even naar de tijd op mijn horloge. Nu zou mijn moeder toch wel thuis moeten zijn. Maakt ze zich dan helemaal geen zorgen om me. Als ik mijn hotdog dan op heb zoek ik maar naar een goedkoop hoteletje om de komende nachten door te brengen. Nou ja deze in ieder geval. Misschien een reis door Europa. Je weet wel zo eentje waarbij je met verschillende mensen mee lift. Ik kijk op als er plots iemand voor me staat. "Je ziet er verdrietig uit." klinkt en vrolijke stem. Ik kijk op en zie een blone jongen staan. Nou ja zijn haar is een soort van geblondeerd geloof ik, maar hij is wel schattig. Niet van hier aan zijn accent te horen. Ik haal mijn schouders langzaam op. "Zal ik je naar huis brengen?" het lijkt erop dat hij niet weg gaat tot hij zijn zin heeft gekregen. "Eigenlijk," hij kijkt me hoopvol aan. Sorry baby panda, maar ik moet je teleurstellen. Hij lijkt eigenlijk best wel op een baby panda. Ik bedoel, kijk dan hoe schattig hij is. "Eigenlijk wat?" owja ik moest nog antwoorden. "Ik ben een soort van weg gelopen van huis." verbaast kijkt hij me aan. "Heb je al iets gegeten?" zijn stem klinkt bezorgd en vol medelijden. "Ik heb net een hotdog gegeten." mompel ik wat. Fronzend kijkt hij me nu aan. "Dat is niet genoeg voor een grote meid als jij, kom ik haal wat te eten voor je." ik grinnik zacht om zijn houding. Zo vaderlijk en stoer, al als je naar hem kijkt je meer een kleine schattige jongen verwacht. Voorzichtig sta ik op en langzaam volg ik hem. Mijn benen en rug killen me haast, maar ik probeer niks te laten merken. We komen uit bij een soort van restaurant waar de blonde jongens waarvan ik zijn naam nog niet eens weet, iets besteld om mee te nemen. "Heb je dan al een plekje om de nacht door te brengen?" ik schud mijn hoofd. "Ik zoek wel een geodkoop hotel ofzo iets.' mompel ik beschaamd. "Mijn naam is Niall by the way." Niall, leuke naam. "Emily." Hij glimlacht. "Je kan wel bij mij en de jongens blijven." stelt hij voor. "Welke jongens?" vraag ik verbaast. "Dit is eigenlijk de eerst keer dat een meisje me zo iets vraagt." mompeld hij lachend "Waarom ben je beroemd ofzo iets?" Hij knikt langzaam. "Ow." mompel ik beschaamt. Slimme actie Emily, slimme actie. "Sorry maar ik kom niet zo vaak buiten enzo." Niall lacht. Hij heeft een leuke lach, het maakt je vrolijk als je denkt nooit meer te kunnen lachen. Wat ik dus zo nu ongeveer had. "Maakt niet uit, je zal wel zien wie het zijn." ik knik maar wat en volg hem het restaurant uit. "Dus, vertel me iets over Emily." "Als jij me iets vertelt over Niall." Hij knikt en zegt dat ik het maar eerst moet zeggen, want hij weet niet hoe hij moet beginnen. ja ja zou ik ook zeggen Niall. "Nou mijn naam is dus Emily Flinn en ik ben weg gelopen van huis. Ik ben 16 jaar oud bijna 17 trouwens. En i-" "Were here!" onderbreekt Niall mijn zin. "Kom ik wil dat je ze ontmoet!" en meteen rent hij het apartementen complix binnen. Ik daarin tegen sjok langzaam achter hem aan. Verbaast komt hij weer terug lopen. "Wil je ze niet zien?" vraagt hij sipjes. "Nee dat is het niet Niall, ik heb alleen pijn aan mijn rug en benen." het lijkt wel alsof ik tegen een klein kind praat. Meteen is hij weer helemaal vrolijk. "Moet ik je dan optillen?" Meteen schud ik mijn hoofd. "Heel lief maar nee hoor." hij knikt en wacht geduldig op me.