Chapter 37

Toen Seath uit was gepraat, was het half 3 s'middags.
'Uuhm, Olive... ik dnek dat we nu echt moeten gaan.' zei Annabeth en het was meteen helemaal stil.
'Waar moeten jullie heen dan?' vroeg Jeffrey en ik werd rood.
'Ooh, je weet wel, familie dingen enzo... ik moet naar een verjaardag.' zei Griffin ineens met een stalen smoel en Jamie begon zacht te lachen. Seath knikte en we stonden op.
'Nou, dan zie ik je nog wel een keer oke.' zei ik tegen Seath. 'Laat het niet weer zo lang duren oke.' zei Seath terug en ze gaf me een knuffel. 'Zal ik voor zorgen.' zei ik zacht, maar ik wist helemaal niet of ik dat wel kon waarmaken.
Percy nam afscheid van Jeffrey en ik hoorde Jeff zeggen dat hij Jamie en Griffin, die hij 'die twee daar' noemde, nog al raar vond. Ik schudde mijn hoofd toen ik zag dat Jamie en Griffin de telefoon aan het bestuderen waren, en allemaal toetsten tegelijk in aan het drukken waren. Maar Annabeth kwam er tussen en pakte de hoorn van ze af, omdat hij over was gegaan en iemand had opgenomen. Ze verontschuldigde haarelf voor het gedrag van de 2 jongens, die wel 6 jaar leken in dit huis, en hing op. Jamie en Griffin lagen in een deuk en Seath en Jeffrey keken er allebij hetzelfde naar.
Toen gingen we het huis uit en ze zagen meteen dat het een beetje was gaan regenen. Nou jah, regenen, gewoon mizeren, maar dan nog. Ik trok mijn capuchon van mijn jas over mijn hoofd heen en de rest deed hetzelfde.
We zwaaide en toen deed Seath de deur dicht. Ik zuchtte een keer en toen begonnen we weer richting mijn huis te lopen. 'Aardig meisje.' zei Percy en Annabeth keek hem meteen met een jarloerse blik vanuit haar ooghoeken aan. Ik knikte alleen maar. Ik miste haar namelijk nu al weer.

'Waar waren jullie zo lang!?' vroeg mijn vader toen we thuis kwamen. 'Weten jullie wel niet hoe bezorgd ik was?!' hij stond zijn handen in zijn zij, om te proberen er bozer uit te zien, maar het lukte hem niet echt goed, je kon zien dat hij niet echt boos was, maar gewoon blij was dat we weer thuis waren.
'Oike, maar mij lijkt het beste als we weer verder gaan.' zei Jamie, met een hele serieuze stem. Dat konden Jamie en Griffin als de beste, het ene moment ontzettend onhandig, melig en vervelend zijn, en het volgende moment serieus, meelevend en geconcentreerd.
Mijn vader stond even stil en knikte toen. 'Oke, pak jullie spullen dan maar.'
Iedereen schichte meteen naar boven alleen ik bleef staan. 'Wat?' vroeg mijn vader, die weer normaal adem kon halen.
'Je wilt me nog iets vertellen volgens mij... anders geef je nooit zomaar een bevel aan iemand, zeker niet aan mensen die je pas net kent.'
Mijn vader zuchtte en knikte. 'Jah, ik heb samen met Jeremy besloten om jullie naar het Michigan Lake te brengen.' zei hij en mijn ogen werden groot.
'Meen je dat?' vroeg ik en mijn vader knikte opnieuw.
'Omg pap bedankt!' riep ik en ik vloog hem om zijn nek. 'Ik ga het meteen aan de anderen vertellen oke.'
Ik rende de trap op en vertelde het aan de rest. Ook die ware natuurlijk dol blij, zker omdat we nu niet meer hoefde te lopen.
We pakte allemaal snel onze spullen bij elkaar en we liepen naar de auto toe.