24

Fred en ik zaten nog steeds samen tegen de boom aan, en ik begon steeds onrustiger te worden.
'Jammer dat je niet bij Griffoendor zit.' zei Fred ineens en ik keek hem van de zijkant aan.
'Waarom?' vroeg ik.
'Nou, dan kunnen we elke dag bij elkaar zijn enzo, volgens mij zou dat enorm gezellig zijn!' zei fred en mijn hart begon sneller te kloppen.
'Dank je! Dat is een compliment.' zei ik en Fred keek met een trotse glimlach naar het meer.
We zaten zo tot de zon onder was gegaan en we bijna geen hand meer voor ogen konden zien.
Maar ik wilde ziet zeggen dat ik naar binnen wilde, dat vond ik onbeleefd staan.
Gelukkig kwam Fred met het voorstel om terug te gaan.
'Zullen we samen lopen?' vroeg hij en ik knikte.
We liepen zamen terug naar het kasteel, en omdat het zo lang duurde, begonnen we te grappen met elkaar.
Uiteindelijk liepen we dubbel van het lachen over het kleine, beboste pad terug en maakte we ons nergens meer zorgen over.
We waren op een gegeven moment even uitgelachen en liepen we in een soort wolk naast elkaar over het pad heen.
'Jij bent grappig wist je dat!' zei Fred en hij keek me vriendelijk aan.
'Dank je. Dat is lief van je.' antwoorde ik terug.
Fred lachte een keer. 'Weet ik, weet ik.'
'Hha hou op joh!' zei ik en ik porde tegen zijn bovenarm aan.
We lachte samen weer een keer en keken elkaar aan terwijl we nog steeds doorliepen.
Ik keek al snel weer voor me uit, want mijn hoofd werd zo rood als een boei!
'Hee, niet zo verlegen zijn!' zei Fred en hij stoote mijn schouder een keer aan.
Ik glimlachte naar hem en keek hem weer aan, terwijl we nog steeds doorliepen.
Nu keek Fred als eerste voor zich en hij keek naar eht grote kasteel voor ons.
Toen pakte hij ineens mijn hand vast, en ik schrok er een beetje van.
Maar hij zei niets, hij keek niet eens een keer. Dus ik vond het goed.
En we liepen hand in hand verder.


to be continued...