16. Maybe

SWEET SIXTEEN

'Em, je moet er nu echt uit', fluisterde Taylor. Hij tikte met zijn vinger in mijn zij en blies over mijn wang.
'Ik heb zó geen zin in die stomme school', zei ik.
'Kom op, ik heb ook wel eens ergens geen zin in. Maar daar moet ik maar mee leren leven'.
Ik gromde en beet naar zijn vinger, die nu over mijn wang streelde.
'Toe nou maar', zei hij. Ik zuchtte en rolde uit mijn bed. Hij nam gebruik van zijn plotselinge ruimte. Ik gromde nog een keer voordat ik naar de badkamer waggelde.

Ik dacht, terwijl ik de school in liep, hoe mijn moeder babyverhalen zou vertellen over mij, en me zo ontzettend zou vernederen. En intussen dacht ik na over ons. Over Taylor en mezelf. Want wat hadden we nou? Mocht ik hem al mijn vriendje noemen? Hadden we nu iets serieus, of was ik gewoon een scharrel, waar hij volgende week genoeg van zou hebben. Maar gisteravond was hoe dan ook geweldig..
'Wow, wat laat jou zo stralen?', vroeg Manon. Ze kwam naast me lopen.
'Hoezo?'
'Nou - zoals ik het zeg. Je straalt helemaal'.
'Oh, ik heb geen idee'.
'Kom op, zeg!'.
Maar ik hield mijn mond. Manon liet het er niet bij zitten. Bij het derde uur, tijdens muziek, begon ze er weer over.
'Wat is er?'
'Niks', siste ik terug. Ik probeerde me te concentreren op de toonladders en de polyfone compositietechnieken die op het bord stonden. Mislukt, want Manon trok aan mijn mouw.
'Wat heb je dit weekend gedaan? En vorige week? Ik heb al een week niet met je gesproken, sinds dat smsje van Jackson'.
'Het was heel saai', loog ik. Maar Manon kende me te goed.
'Liegbeest. Vertel me de waarheid, anders zorg ik ervoor dat Freddy naast je komt zitten'. Ze keek met een gemene blik naar Freddy, die zenuwachtig met zijn ogen knipperde en alles overschreef wat mevrouw Foster zei. Hij stonk ontzettend, had vettig haar voor zijn ogen hangen, en een kledingstijl die écht niet meer kon, hoe vrij het ook allemaal was. Manon hield intussen dreigen haar pen naar me toe.
'Oké, ik-'
'Dankje! Sorry, praat verder'. Ze begon erg aandachtig te zitten, zodat ik het gevoel zou krijgen dat ze écht geinteresseert was.
'Taylor kwam. Hij kwam elke dag, en is gisteravond blijven slapen. Hij is nu nog bij mij thuis, want hij kon het bed niet uitkomen. En ja - hij is geweldig. En ja, we hebben-'
'Seks gehad?!', siste Manon, nét iets te hard.
Ik rolde met mijn ogen toen mevrouw Foster zich abrubt omdraaide.
'Lukt het een beetje, daar in de hoek? Als het te gezellig word, praat je maar verder met de rector', kirde ze. Manon glimlachte lief naar haar.
'Het zal niet weer gebeuren, mevrouw'. Maar toen Foster zich omdraaide naar het bord hing Manon aan mijn lip.
'Nou?'
'Misschien', mompelde ik. Ik had dit soort dingen nooit echt met haar besproken. Ze wist volgens mij niet eens wanneer ik ontmaagd ben. Ik wist het ook niet van haar.
'O mijn god! O. Mijn. God! Jij, Emma, bent officieel de vriendin van Taylor!', fluisterde ze hysterisch.
'Dat weet ik niet', zei ik.
'Wat weet je niet?'
'Of dat zo is'.
'Tuurlijk is het zo. Hij wacht op je, bij jou thuis, want hij kon vanochten je béd niet uitkomen. Je béd! Ik weet zeker dat hij er precies hetzelfde over denkt. Jij bent dus de enige die afwijkt van de logische verklaringen. Beat it'.
En toen werden we uit de les gestuurd. Balen, want dat betekende dat we om vier uur vanmiddg een gesprek hadden met de rector. En ik wilde eigenlijk gewoon terug naar huis - naar Taylor.
Mijn Taylor?
Mijn Taylor..