39. Revenge, C

Hoe is het mogelijk?! Blake, die ik dus totaal niet mag (en dan komt daar nog bij dat hij gedachten kan lezen, wat hem nog vreselijker maakt) is ergens geweest en hij weet niet eens waar dat is?! Lekker handig dan! En die plek... Toen hij het erover had klonk het als 'Kolonie' dus waarschijnlijk heb ik het verkeerd verstaan. Ongeduldig kijk ik om me heen, de lege gang in. Blake tikt me aan. Oh ja, ik had wat gevraagd, da's waar ook.
'Niemand mag weten waar het is,' begint hij geduldig uit te leggen. Het enige wat ik kan denken is, alsjeblieft houd je mond. Hij is duidelijk niet bezig met in mijn gedachten rond te neuzen, want hij praat gewoon door: 'Daarom heeft ze - dat is de Koningin maar ik noem haar liever niet zo - een bezwering uitgesproken over de plek. Als je verder dan, laten we zeggen, twee- misschien driehonderd meter van het centrum (het huis) verwijderd bent wordt je overgeflitst naar de plaats van je bestemming. Dus stel je moet naar L.A. en je verlaat de Kolonie, dan kom je precies terecht waar je moet zijn. Die bezwering maakt het ook vrijwel onmogelijk om te ontsnappen.'
Boeiend, ahum. Het boeit me niet hoe we er weg gaan, het interesseert me meer hoe we er komen. Stiekem vraag ik me af wat Blake misdaan heeft, ik heb toch geen reden om hem zo afgrijselijk vinden... Langzaamaan begin ik een beetje ziek van mezelf te worden, wat is er met me aan de hand?!
'Kort samengevat,' gaat hij door.'Door de ramen kun je wel een aantal dingen zien en zo, dus dat is alles wat we hebben. We zoeken een gebied met gemiddeld klimaat -tikje regenachtig- met heuvels, landbouw, gras... Rotsen, zee. Veel zee.' En hij pakt de atlas af. Zonder waarschuwing. Hij slaat de atlas open (precies op de wereldkaart, het zal ook eens niet) en begint willekeurige plaatsen aan te wijzen. ‘Het lijkt me onlogisch dat er een land in Afrika is dat aan de voorwaarden voldoet –‘ instemmend geknik van Bella en April (ik knik maar een beetje mee, het valt me nu pas op dat ik eigenlijk vreselijk moe ben) ‘- Azië ook en…’ Langzaam verdwijnt zijn stem. Ik hang met mijn hoofd tegen iemands schouder aan – ik neem de moeite niet m’n ogen open te doen om te kijken wie het is, veel te lui, ik hoop maar dat het die jongen niet is – en sluit mijn ogen.

Hoewel ik sta, val ik meteen in een soort slaap. Ik droom van vliegen. Ik droom de laatste tijd wel erg vaak dat ik kan vliegen... De wereld schiet onder me voorbij alsof het de landkaart van de atlas is. Naast me hoor ik een vreselijk geluid, ik heb het gevoel dat mijn oren langzaam en pijnlijk ophouden met horen, en er scheert een vliegtuig langs. Een paar mensen erin herken ik. Nou ja, niet herkennen maar hun gezichten komen me vaag bekend voor. Alsof ik ze al gezien heb. Een vrouw met een bleke huid en met bleek roze haar, en een meisje. Zo snel als het vliegtuig er was, zo snel is het ook weer weg en ik maak een salto en een duikvlucht naar beneden. Ik geniet van het gevoel van vrijheid dat ik heb en van de energie die blijkbaar toch nog ergens in mijn lichaam zat. Ik land zonder problemen op een rots. Voor me ligt een zee, met in de verte wat eilandjes, en achter me ligt een bos. Ik snap niet waarom, maar ik spring van de rots af. De wind neemt me weer mee omhoog en ik stijg heel hoog en snel op, als een raket.

‘Estland?’ hoor ik opeens en mijn ogen schieten open.
‘Of Letland?’ De stem gaat door. Oh ja, we waren aan het ouwehoeren, pardon, overleggen over een landkaart. Mijn slechte humeur is weer terug, ik kan er niks aan doen. Gepraat over temperatuur, landschappen. Het is net alsof ik op school zit. Hoewel, daar zou ik tenminste nog zítten. Niemand doet ook maar een poging om mij bij het gesprek te betrekken, en dat terwijl het om mijn zus gaat. Belachelijk. Ik hou mijn mond daar maar over. Bella (het is gewoonweg onmogelijk om steeds Elisa te denken, als het ooit nog belangrijk wordt, prima. Nu nog niet, ik blijf bij Bella) begint over haar rondreis door Estland Letland en Litouwen, en dat ze ‘daar geen spoor van magie gevonden heeft’, dus als Zij (ik neem aan dat ze daarmee de Koningin bedoelt) daar is, had ze het geweten. Hoe waren ze trouwens van plan om half Europa door te crossen, mijn zus is in levensgevaar en ik denk niet dat er daar ook maar iemand is die denkt: Oh, er is nog geen reddingsteam, laat ik maar even op ze wachten en het slachtoffer laten leven! Beetje onwaarschijnlijk.

Zonder dat ik het door heb, beginnen Bella, April en die jongen te lopen. Pas als ik op kijk merk ik dat ze driehonderd meter verderop iets uit een kluisje halen. Niemand die omkijkt. April is druk bezig met nadenken, zo te zien, en Bella kijkt naar de atlas. Persoonlijk ben ik niet zo’n fan van deze aanpak. Als Bella aan een rondreis door een land merkt of er magie is, lukt dat vast ook terwijl we in een vliegtuig eroverheen vliegen. Dat zal dan wel weer aan mij liggen en compleet onmogelijk zijn. Ik voel me vreselijk buitengesloten. Ik denk dat ze het niet opzettelijk doen, maar het blijft gewoon zo. Snel ren ik achter ze aan, wat me nog chagrijniger maakt. Kunnen ze niet even wachten?
Als ik buiten kom ligt er een stapel tassen naast de auto, de spullen van de jongen. Blake. Dat gaat er dus echt niet inpassen. Niet met mij erbij. Opeens dringt er wat tot me door. In de auto was met moeite ruimte voor vier personen zónder alle bagage. Met de bagage passen er maar twee in, hooguit. Wat betekent dat dit niet gaat werken... tenzij Blake nog een auto heeft. En nu vallen alle stukjes echt op hun plek. Waarom had ik het nog niet door?
Natuurlijk heeft hij een auto of iets in die richting, ik weet zelfs al wat het precies is. De helm, de sleutels, het leren jack... Het was allemaal zo duidelijk als wat. In mijn hoofd hoor ik Jess al schreeuwen: 'Weet je hoe sexy dat is! Oh, jij hebt ook altijd geluk...' En dan zou ze zuchten en beginnen met zwijmelen.
Juist op dit moment moet het drietal mijn heimwee-roes verstoren.
'Hé, Chris! Loop je even mee naar de garage?' roept Blake naar me.
Chris? Oh help, dit meen je niet. Het was niet eens een vraag. Wat een heerlijke dag vandaag. Het sarcasme druipt van die gedachte af als... Nou ja, het druipt er gewoon vanaf.