060

Louis William Tomlinson

Met bezorgde gevoelens zitten we in het ziekenhuis. Liam is met spoed weggevoerd naar een behandelkamer en we hebben daarna niets meer van hem gehoord. Mijn ogen glijden door de wachtruimte en blijven even hangen bij de klok, die aangeeft dat het bijna half tien is. Een diepe zucht rolt over mijn lippen en ik sluit voor een seconde mijn ogen. Het is nu ongeveer vier uur geleden dat we hier aankwamen en ik zou dolgraag willen weten hoe het met Liam is. Ik open mijn ogen en kijk in de bruine kijkers van Zayn. ‘Alles goed?’ Vraagt hij. Ik knik zachtjes. ‘Ja, ik wil alleen weten hoe het met Liam is.’ Hij maakt een instemmend geluidje. ‘Dat willen we allemaal.’ Op dat moment komt er een dokter de wachtkamer binnen lopen. ‘Uhm familie van Liam James Payne?’ Vragend kijkt hij in het rond. Meteen spring ik op en ook de anders jongens springen op. We beginnen allemaal door elkaar te praten en te vragen. De dokter steekt zijn hand op en maant ons tot stilte. ‘Ik zal jullie vertellen hoe het met hem is. Lopen jullie mee?’ De dokter gaat ons voor naar een klein kamertje wat zijn kantoor blijkt te zijn. ‘Neem plaats.’ Hij wijst naar de stoelen die voor zijn bureau staan. Nerveus gaan we allemaal weer zitten en de dokter begint te vertellen.
‘Liam is ernstig in elkaar geslagen, zoals jullie waarschijnlijk al wisten. Hij heeft een paar ernstige verwondingen op gelopen en ik moet zeggen dat het een wonder is dat hij nog leeft. Liam heeft een scheurtje in zijn schedel en een paar inwendige bloedingen. Dit alles is genoeg om dodelijk te zijn. Bovendien wordt dit alles versterkt door de uitwendige wonden. Hij ligt op dit moment in een lichte coma. Diep genoeg zodat hij de ergste pijn niet kan voelen. Liam moet er zelf weer uitkomen en ik verwacht niet dat dat zolang duurt, hoogstens drie dagen. Hij zal nog wel veel moeten rusten, maar uiteindelijk wordt hij weer helemaal de oude.’ Besluit de dokter zijn verhaal.

Ditzelfde verhaal vertel ik samen met de jongens nog een keer aan Liam’s ouders en Anne, Harry’s moeder. Zelf ben ik best geschokt door wat de dokter vertelde. Ik had veel verwacht, maar dit absoluut niet. Nu hoop ik met heel mijn hart dat Liam fit genoeg is, zodat we alsnog naar Judges Houses kunnen gaan. Maar Liam’s gezondheid gaat nu voor. Zijn ouders zijn ook diep geschokt door dit verhaal en kijken elkaar even veel betekenend aan. Ik heb het vermoeden dat zij hier meer van afweten, maar het vragen doe ik niet.
Die avond gaan we met elkaar naar het ziekenhuis en laten eerst Liam’s ouders naar binnen gaan. Na een kwartier gaan wij ook naar binnen en we zien een bleke Liam in het ziekenhuisbed. Door de witte lakens lijkt zijn huid nog bleker. Er steken verschillende draadjes in zijn armen, die lijden naar apparaten. De één piept vanwege zijn hartslag en de ander staat zachtjes te brommen. Van alle apparaten die er staan, heb ik geen flauw idee wat ze allemaal doen. Ik hoop gewoon dat Liam snel wakker wordt. Zijn moeder pakt zijn hand en fluistert kleine zinnetje in zijn oor. Ik kan dit niet langer aanzien en been de kamer uit, naar buiten om me vervolgens op een bankje te laten vallen.

Wake up, please!