Capter 12 || Well I found everything I needed right beneath my skin

Het lange gras kietelde onder mijn blote voetzolen. Zachtjes viel de regen uit de grijze hemel op mij neer. De zon was allang niet meer te zien achter de grote wolken. Ik sloot mijn ogen en luisterde hoe de wind met de bomen speelden. Het was een zacht geluid, een vredig geluid. Toch voelde deze plek aan als hel. Onder mij lag de hemel, hij sloeg woest tegen de grote rotsen van de klif. De klif van de hel.
Één sprong en dan zou het over zijn. Één stap over de rand, en dan was ik verlost van de pijn die mij teisterde.

Er gingen duizenden dingen door mijn hoofd. Duizenden vragen en gedachtes. Wat was het dat mij zo kwelde en waarom?
Waarom kwam ze steeds terug, elke nacht.
Ik sloot mijn ogen, voor de eerste keer in een lange tijd zag ik haar niet. Zag ik niet haar perfecte glimlach, haar stralende ogen.
Ik zag niks.
Het was zwart, zoals het hoorde te zijn.
Een warm gevoel omarmde me, raakte mij teder aan. Met een kleine glimlach dacht ik terug de momenten dat Kate mij omhelsde. Het voelde precies zoals dit, zacht en teder. Met liefde.
Voorzichtig opende ik mijn ogen.
Zelfs mijn botten kraakten


Kate.