174. Dit was allemaal te mooi.

Ik moest mezelf echt wel proberen kalm te houden nu. Ik wist niet welke punten andere gymnasten hadden, maar dat je punten tegen aan de 20 kreeg die zeker meer dan 17,500 waren, wist je gewoon dat je echt wel topscores had. Met een beetje de bibber kroop ik in het roze turnpakje die ik al klaar had gelegd. Mijn lint lag al klaar op de tafel. Ik nam hem en rolde hem mooi uit zijn hoesje en draaide hem toen zelf weer op om straks op te wandelen. In mijn hoofd overliep ik keer op keer mijn routine. Dit zou hem worden. Het kettinkje die ik van Bill had gekregen met het klavertjevier op had tot nu toe al geluk gebracht. Alstublieft laat het deze keer ook geluk brengen.

Zenuwachtig liep ik door de kleedkamer. Af en toe dronk ik nog wat water, dit kwam door de spanning. Ik had niet echt dorst, maar toch dronk ik constant van mijn water. Trippelend liep ik constant door de kleedkamer tot Katreeya er genoeg van had. “ Ga nu zitten!” zei ze. Ik schrok wat op uit mijn gedachten en probeerde om stil te gaan zitten op de stoel waar Irina mijn haar op had gedaan. “ Voor de laatste keer is het aan jou.” Zei Katreeya plots tegen me toen ik net weer van plan was om recht te gaan staan. De zenuwen vlogen weer door mijn buik. Automatisch gleed mijn hand even naar mijn kettinkje en zuchtte ik even diep. Samen liepen ik en Katreeya voor de laatste keer met zenuwen de gang in op weg naar de zaal. Dit zou het moeten gaan worden.

Anna was weer bezig met haar routine en ik stond even mijn handen af te drogen die wel wat bezweet waren. Ik wou mijn lint niet verliezen tijdens mijn routine. Mijn lint was uitgerold en lag naast me op de grond. Alles ging veel sneller dan verwacht en Anna had al haar punten gekregen. Het was voor de laatste keer mijn beurt. “ Ribbon, Maaike Van Eeghem, German Federation.” Klonk er. Fier liep ik op en kon er aan beginnen. Ik stond in mijn begon positie en voor de laatste keer moest ik alles geven.

Één keer had ik een klein foutje gemaakt in mijn routine. Hij was niet groot maar toch was ik bang dat ik er een groot strafpunt voor zou gaan krijgen. Ik groette af terwijl heel mijn fanclub rechtstond te springen en te juichen. Samen met Katreeya liep ik voor de laatste keer vol zenuwen naar de ‘Kiss and Cry corner’. Alle gymnasten die hun laatste routine hadden gedaan en de hoogste punten hadden zaten in de zaal te wachten of ze nu echt de plaats zouden hebben die momenteel op het scorebord stonden. Vol zenuwen liep ik voorbij hun. Anna zat er en nog 2 meisjes die ik niet meteen kon thuisbrengen. Vast door de zenuwen. Terwijl ik ging zitten met Katreeya werd er terug een camera op mijn neus gedrukt. Vrolijk zwaaide ik ernaar. Dit konden ze me niet meer afpakken. Niet veel mensen konden zeggen dat ze op de Olympische Spelen hadden gestaan en ik wel. Ik behoorde nu tot de grootste, wat mijn uitslag ook zou gaan zijn. Lang duurde het niet voor mijn punten er stonden. Ik kon het niet geloven! Er verscheen een 1 voor mijn naam en het voelde precies aan of ik leegliep. Ik was eerste. Eerste! Ik kon mijn ogen niet geloven. Tranen sprongen in mijn ogen toen ik naar de andere atleten liep. Het zou moeilijk zijn om mijn nog in te halen. Ik had een monsterscore gekregen. Het blonde meisje die ik niet meteen kon thuisbrengen kwam naar me toe en omhelsde me. Ze zei tegen me in het Engels dat ik het supergoed had gedaan en dat ik het zeker verdiende. Ook tegen haar zei ik dat ze het schitterend had gedaan, ik had haar af en toe op het tv’tje in mijn kleedkamer gezien. Terwijl de tranen over mijn wangen bleven stromen zag ik hoe Bill,Tom,Friedolien en mijn ouders maar bleven roepen,springen en zwaaien met de Duitse vlaggen. Dit was allemaal te mooi.