Chapter 11 ~ Harry Styles

Ze had gelijk, ik mocht haar niet buitensluiten. Ik was niet de enige die het moeilijk had, maar ik was wel de enige die schuld trof. 'Harry, het wordt tijd dat je opstaat, je kan niet de hele dag in je bed blijven liggen.' Haar zachte stem drong amper tot me door. Ik stond op en rechte mijn rug. Ik zou doen alsof alles goed met me was, ik zou me niet zwak opstellen. Het was immers de taak van een soldaat om je meteen over je verlies heen te zetten. Ze vergaten vaak dat wij ook maar mensen waren.

'Heb je nog met Eleanor gesproken na de begrafenis?' vroeg ik voor ik een hap van mijn broodje nam. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, ik denk dat ik vandaag nog eens bij haar langs ga.' Ze praatte zacht, bang dat als ze iets harder zou praten, mij zou breken. De laatste dagen had ze op de tippen van haar tenen gelopen om ervoor te zorgen dat ik me nergens druk over hoefde te maken.

'Wat ga jij doen vandaag?' vroeg ze en keek me hoopvol aan. Ik wist dat ze wou dat ik iets ging doen om mijn gedachten te verzetten. 'Spreek anders eens met Zayn af?' stelde ze voor zodra ze merkte dat ik geen antwoord ging geven. Ik had hem inderdaad al lang niet meer gezien. 'Ja, dat ga ik doen.' Ik stond op zette mijn bord op het aanrecht en gaf Sarah een kus op haar voorhoofd. 'Ik hou van je.' fluisterde ik waarop ik nog een klein kusje op haar lippen drukte. 'Ik ook van jou.'

'En,' Zayn legde bemoedigend een hand op mijn schouder, 'hoe gaat het?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ach, het gaat wel, ik moet er sowieso door.' zei ik, maar wist goed genoeg dat ik loog. 'Kom, volgens mij ben jij wel toe aan een drankje.' Een lach verschijnt op mijn gezicht. 'Je kent me te goed.' Samen lopen we het stamcafé van de basis binnen.